Sebepsiz

Hayatım.

Yine şu alarm. Saat yine 6. Yine okul. Yine, yine, yine. Yine gardirobun başındayım. Yine giyecek bişeyim yok. Fakat cidden yok. Neden mi? Şişmanım çünkü. Fakat cidden şişmanım. Küçüklükten beri hep şişmanım ben. Hayatım zayıfladığımı hayal etmekle geçiyor resmen. Başkada hedefim yok zaten. Okumak? Okadar akıllı değilim. Babam herzaman okumamı ister. Herzaman beni gaza getirmek için çabalar. Fakat ben istemiyorum işte. Neyse konumuza geri dönelim. En son nerdeydim? Ha gardirobumun başında. Yarım saat düşünmenin ardından yine aynı şeyleri giyip saçlarımı düzleştirmeye koyuldum. O sırada başladım düşünmeye "ben ne biçim bir kızım diye". Öyle diğer kızlar gibi değildim niyese. Hani erkekler diyolar ya "kızları anlayamıyoruz" diye bende anlayamıyorum. Nebiliyim kız olmak iğrenç geliyor bana. Kızlar itici geliyor. Ben nasıl bir kızım? Alışveriş manyağı? Asla. Süslü? Asla. Erkek avcısı? Asla. Duygusal? Asla. Ben fazla sert, fazla sinirli, alışverişten nefret eden, aşka inanmıyan, aşk acısı çeken kızlar bana itici geliyor. Aslında bi yandan aşktan korkuyorum. Bende diğer kızlar gibi olurum diye korkuyorum. Bunları düşünürken saçlarım çoktan bitmişti. Evden çıkıp otobüse koştum. Yürüdüm yani zamanım var(olmasa bile yürürüm ben koşmaktan nefret ederim). Durağa geldiğimde arkadaşım gelmişti. Tabikde sabah öpücüğü, "günaydın güzeliiiiimm" gibi şeyler olmadı "günaydın" deyip geçiştiririz herzaman. Geçiştiririz dememe bakmayın sakın. O benim kardeşimdende öte. Fakat bu sabah fazla moralsizdim oda tabikide anladı ve hemen neyin var Minisa? diye sordu. Bende yok birşey uykum var sadece deyiverdim. Çok seviyorum bu kızı ya bana katlanıyor kaç yıldır. Evet çocukluk arkadaşımdır Özge. Herşeyimi bilir benim. Sonra yanımıza Koray geldi. Bizim grup 3kişiden oluşuyo. Ben(Minisa), Özge, Koray. Koraylar bizim yan komşumuz. Aile dostuda deyilebilir. Annemle annesi kankadır. Otobüs gelince bindik, kulaklırkları taktık ve yolculuk başlasın..