'Wel weer typisch. Doen alsof je niet weet waar ik het over heb. Jullie soort verandert ook nooit. Eens gluipers altijd gluipers.' Mira kijkt hem boos aan. 'Waar slaat dit op. Ik weet serieus niet waar je het over hebt. Jij bent hier degene met vooroordelen. Je lijkt precies te weten wie ik ben.'
'Natuurlijk weet ik dat. Dat zie ik aan je kleren en je haarkleur. Iedereen van jouw volk ziet er zo uit.'
Mira pakt een pluk haar en kijkt ernaar. Er verschijnt een frons op haar gezicht. 'Wat is er zo raar aan mijn haar. Het is gewoon bruin.' 'Het is niet gewoon bruin. Je hebt plukken rood door je haar heen. Er is maar één volk die dat heeft. Dat zijn de Djina's.'
'Waar zie jij een rode pluk?' 'Hier' en hij pakt een pluk haar. Mira voelt een rilling door haar heen gaan zodra zijn hand langs haar gezicht gaat en licht haar huid aantikt. Op hetzelfde moment laat hij de pluk los en schiet weer terug naar zijn plek.
Mira pakt een pluk haar en kijkt er nog eens naar. Ze ziet nog steeds niet wat hij bedoelt. Als ze opkijkt ziet ze dat hij fronsend naar haar kijkt.
'Wat is er nu weer' zegt ze achterdochtig. 'Niks.' Hij gaat op zijn rug liggen met zijn handen onder z'n hoofd.
Na een tijdje verbreekt Mira de stilte.
'Mijn naam is Miralissa, maar meestal word ik Mira genoemd.'
De ruiter draait zijn hoofd haar kant op. Hij zucht en woelt door zijn haar. 'Ik heet Rune.'
'Rune, ik zweer je dat ik niet weet waar je het over hebt. Ik heb nog nooit eerder gehoord van dat Dina volk waar je het over had.'.
Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht.
Mira voelt een raar gevoel opkomen. Zijn lach voelt op de één of andere manier vertrouwt.
'Het volk heet Djina, niet Dina. Mijn gevoel zegt mij dat ik je kan vertrouwen. Dat je de waarheid spreekt. Maar mijn verstand zegt wat anders. Er zijn gewoon teveel tekens die erop wijzen dat je bij hen hoort. En ik heb al eens de fout gemaakt een Djina te vertrouwen.' Hij doet zijn ogen dicht en haalt diep adem.
'Ik moet gewoon even, nadenken. Ik ben te moe om nu een beslissing te nemen.'
'Ik begrijp het. Laten we gaan slapen. Het was een lange dag voor ons allebei.'
Rune gaat met zijn rug naar Mira liggen. Zachtjes mompelt hij nog iets, maar Mira kan niet verstaan wat.
JE LEEST
De Ontwaking
FantasyMira schrikt wakker. Ze ligt roerloos op de grond. Langzaam voelt ze de grond steeds heviger trillen. Ze probeert zich te bewegen maar het lukt niet. Ze weet niet waar ze is of waarom ze zich niet kan bewegen. Maar één ding weet ze wel, ze moet hie...
