Lost In Neverland

The Last Night

Mijn ogen opende zich en ik staarde naar het zelfde plafond waar ik al 15 jaar naar keek. Het waren altijd dezelfde patronen die zich voordeden in het hout. Altijd dezelfde tinten die de planken hout sierden. Ik stapte uit bed en kleede me aan de zelfde jeans die ik vorige week aan had. Elke trap trede kraakte op de zelfde manier als 15 jaar geleden. De hal rook zoals ze altijd al had geroken, naar de rozen die op het kleine tafeltje stonden naast de trap.
Alles was elke dag het zelfde. Elke dag was vertrouwd.
"Goede morgen Lydia" zei mam die aan de ontbijttafel een tijdshrift zat te lezen. Ik mompelde iets terug en greep een appel uit de fruitmand. Mijn moeder en ik hadden nooit echt een goede band gehad, en zeker niet na dat mijn vader was overleden sinds dat ik zeven was. Ik heb haar van me weg geduwd toen mijn vader er niet meer was. Ik wilde gewoon niet weer de pijn beleven als zij zou sterven.
"Ik ga!" riep ik toen ik naar buiten ging. Mijn fiets stond in het kleine schuurtje achter ons huis. Het slot zat zoals gewoonlijk nooit op slot en ik opende de deur. De schuur stond vol met dingen die al 8 jaar niet waren aan geraakt, spullen van mijn vader. Ik nam mijn fiets, die tegen de grasmaaier geleund stond en reed de schuur uit. Maar net voor ik de deur wou dicht trekken, zag ik een schaduw bewegen. Ik knipperde even met mijn ogen en keek nog eens, maar er was niets te zien. Het zal gewoon mijn verbeelding zijn geweest, vertelde ik mezelf en besteede er verder geen aandacht aan.

School was zoals altijd saai. Onze geschiedenis les ging vandaag over de Egyptische goden en hun Mythen. Wie gelooft daar nu weer in? Ik slaakte een zucht en gooide mijn tas vol boeken op bed, die met een plof neer kwam. Ik had geen zin om mijn huiswerk te maken, nog een keertje nablijven zou toch geen kwaad kunnen?
"Kom je eten, Lydia?" riep mam vanuit de keuken. "Geen honger!" riep ik terug en ik liet me ook op bed vallen. Het enige waar ik honger in had was slaap.

Het was midden in de nacht en ik schrok wakker. Ik probeerde me mijn droom te herinneren maar het waren onsamenhangende beelden die ik niet in volgorde kon krijgen. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en liep naar beneddn om edn glas water te halen.
Ik zette het glas terug op het aanrecht en draaide me om om terug naar bed te gaan maar ik zag een schaduw langs de muur sluipen, naar de hal toe. Dezelfde schaduw die ik vanochtend had gezien. Misschien had ik het me nket verbeeld. Mijn nieuwschierigheid was gewekt en ik sloop naar de hal. Daar was de schaduw weer, het stond recht voor me. Ik strekte mijn arm uit naar de schaduw maar voordat ik het kon aanraken vloog het de trap op en sloeg de hoek om, mijn kamer. Ik rende trap op naar mijn kamer toe. En net voor ik mkjn kamer betreede zag ik de schaduw uit het raam springen. Hoe konden mijn ramen op zijn? Ik liep voozichtig naar het raam toe maar ik zag de schaduw niet. Net op het moment dat ik voor over wou buigen vloog de schaduw omhoog en greep mijn hand. Ik wilde me ergens aan vast grijoen maar het was al te laat, we vlogen al door de lucht.