Dreamlife

Hoofdstuk 30

Hallo💗
Ik heb het vorige hoofdstuk aangepast. Het was een beetje vaag geschreven, dus het is handig als je het misschien nog even terug leest.

POV Alexis
Onze snel tikkende voetstappen klinken als doffe dreunen door m'n hoofd. Alles om me heen draait. Ik wil weten waar de klap vandaan kwam, maar van de ideeën word ik gek.

"Hallo?! Is daar iemand?!" een angstige stem klinkt door de gang. Ik ren de hoek om. Megan ligt op de grond. Met haar ogen dicht... Jake zit geknield naast haar op de grond. Ik kniel naast hem neer. "Ze viel zomaar neer! Maar ze komt niet meer bij..." Jake kijkt me geschrokken aan. "Eeh mond op mond?!" Deze keer weet ik echt niet wat ik moet doen, maar Jake weet dat blijkbaar wel. Hij begint te reanimeren. Ik pak har hand vast en kijk naar haar ogen. Hopend dat ze open gaan. "Het werkt!" Megan ademt diep in en opent haar ogen. Ze gaat recht opzitten en kijkt mij, Jake en het meisje één voor één aan. Maar het valt me op dat haar blik net iets langer bij Jake blijft hangen. "Dankje Jake..." ze kijkt hem een beetje verlegen aan. "Megan, gaat het wel weer een beetje?" vraag ik. "Ik denk het wel..." antwoord ze. Voor het eerst zegt het meisje met het gele T-shirt ook wat. "Weet je nog waarom je flauw viel?" Megan kijkt omhoog. Alsof daar het antwoord staat geschreven. Maar dan kijkt ze me geschrokken en bezorgd tegelijk aan.             "Try!" roept ze.

"Wat bedoel je met Try?" vraagt het gele shirt meisje. "Onze poedel heet Try..."

Ik sta op en kijk de gang waar we in staan door. Ik zie bloed. Veel bloed. Stap voor stap, bang voor wat komen zal, loop ik de gang uit. Naar de hoek. Zacht gejank echoot door de gang heen. Ik zie hem liggen. In zijn lichte vacht kleurt een rode vlek. Ik ren naar de hond toe. Hij kijkt me aan. "Try..." Hij huilt zachtjes. "Try, geef het niet op! Ik ga hulp halen!" Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk om. Het is de jongen die me hielp met bood schieten. "Ik denk dat het al te laat is..." Zegt de jongen zachtjes. Ik probeer mijn tranen in te houden, maar hoe ik mijn best ook doe, het lukt me niet. Ik leg het hoofdje van Try op m'n schoot. De jongen komt naast me zitten. Meestal heeft Try een hekel aan andere mensen, maar deze keer blijft hij rustig. Langzaam gaan zijn ogen dicht... "Try, nee!" Ik zie het leven uit het lijfje verdwijnen. Mijn net opgerolde tranen beginnen weer te rollen. Try is dood...