Daha 2 yaşındaydım Türkiyeden İtalya'ya taşıdındığımızda çok küçüktüm hayat bana o kadar çok toz pembe geliyordu ki hiçbirşeyin farkında değildim.Herkezi iyi biri bilirdim insanları hemen sevip güvenirdim. Çocuk aklı işte hayatın gerçeklerini bilmediği için onun gözünde herkes bi melektir. Tabi bir yandan zaman su gibi akıp gidiyordu büyümüştüm ama hala o saflığımı taşıyordum, herkeze hemen inanıyordum ve pişman olsam da akillanamiyordum lanet olsun ama bu bi son bulmayan içimdeki insan sevgisi yüzünden di.
Neyse ki hiçbir şeyi kolay kolay takmayan bir insan dım. Zamanla büyüdüm ve ortaokul döneminde ilk defa aşık oldum. Bu çok zor oldu hatta imkansız bile diyebiliriz, yani en azından benim için öyleydi imkansız gibiydi ama gerçekleşti.
