3 part olucak. İlk partını paylaşmadan önce açıklayayım;
Kurgu hastanede geçiyor. Louis hastanedeki bir arkadaşına yaptığı ziyaretler sonunda onunla tanışıyor. Harry hasta ve yalnız bir çocuk. Hastalığından dolayı pek arkadaşa sahip değil. Ailesi ilgilenmiyor. Louis bunu farkedince olaylar gelişiyor. İlk part uzun, olayların başlangıcını anlamanız için daha iyi.
Umarım beğenirsiniiiz. Okuduktan sonra oy verip yorum yazarsanız çok sevinirim ^.^
-
"Eğer gerçekten kendini iyi hissediyorsan, ben gidiyorum Car." dedim Caroline'ın elini tutup. 4 gündür hastanede yatıyordu ve ben onu ziyaret etme fırsatını yeni bulmuştum. Ne kötü arkadaşım ama.
"Evet Tomlinson. Git artık." dedi gülümseyerek. Kaza yüzünden yara bere içinde kalmış yüzü yinede güzel görünüyordu.
"Pekala, yarın yine geleceğim Tinker Bell."
Evet, ona taktığım isim buydu. Çünkü kısa boyu, ince vücudu ve sarı saçlarıyla bana bir periyi andırıyordu. Küçüklüğümden beri tanırdım onu. Şimdi ise o şirin kızı kablolara bağlanmış görmek, moralimi bozmuştu.
Yinede ona bunu belli etmeyip ona son kez gülümsedim ve odadan çıktım. Hastanelerden nefret ederdim.
Tiksiniyorum bile diyebilirdim. Burada bir saniye bile durmak istemiyorum.
Uzun koridora çıkmış, hastanenin çıkışına doğru gidiyordum ki, telefonum çaldı.
"Alo?" dedim endişeyle annemin ismini ekranda görünce.
"Louis, beni hastanede bekle olur mu? Caroline'ı görmeye geliyoruz."
"Ama ben çoktan çıkı-"
Ama sözümü kesti. "Hadi ama tatlım. Birlikte döneriz."
İsteğini kıramadım. "Pekala, bekliyorum." dedim ve telefonu kapatıp etrafıma bakınmaya başladım.
Oturup, annemi bekleyeceğim bir yere ihtiyacım vardı ve daha fazla hastane koridorlarını dolaşmak istemediğimden tamda karşımda duran koltuk çok iyi bir yerdi.
Koltuğa doğru yürüdüm ve kendimi oflayarak yerime yerleştirdim. Beklemeyi sevmiyordum. Hele beklediğim yer bir hastane ise, alın size berbat bir gün.
Herneyse, olumlu tarafından bakmaya çalışarak etrafıma bakındım. Etrafta koşuşturan hemşireleri, bir yakınını ziyarete gelen insanları izlemek biraz olsun zamanın geçmesine yardımcı olabilirdi.
Birkaç dakika sonra yan tarafımda duyduğum bir kapı açılma sesiyle sıçradım.
Başım omzuma düşmüş, uyuya kalmıştım.
Elimi yüzüme götürüp gözlerimi ovuşturdum ve sırtımı dikleştirip kendime gelmeye çalıştıktan sonra şaşkın gözlerle etrafa baktım.
Oturduğum koltuk, bir hastanın odasının önündeki bir koltuktu ve şimdi bir hemşire o odadan çıkmıştı.
Merak edip başımı yana çevirip, yukarı baktığımda bir çocuk gördüm.
Hasta önlüğü giyiyordu. Kolunda birkaç kablo, ve göğsünde kocaman bir bant vardı.
Hemşire ona koridorda biraz yürümesini söylemişti, oda başıyla onaylayıp gülümsemişti.
Çocuğu süzmeye başladığımda, oldukça zayıf olduğunu farkettim.
Sütlü çikolata renginde bukleleri ve büyük yeşil gözleriyle şirin gözüküyordu.
Ben onu süzmeye devam ederken, o koridor boyunca attığı turu 3 e çıkarmıştı.
