Kırmamıştım ki hiç seni...kıyamamıştım ki sana...
Bir yandan beni sevmeyen kalbine lanet ederken,seni gördüğümde kalbim çarpmaya devam etmişti hep...sevmiyorum desemde,unutmadım hiç...gelmez dediğim anda bile umut vardı kalbimde...üzmemiştim ki hiç seni...kırmamıştım kalbini...her ne kadar can yakan bir zalim olsuğunu düşünsemde hep benim narin sevdiğimdin...her ne kadar umut etsemde ,gözlerin ele veriyordu gerçeği... Sen kırmaktan,ben umuttan vazgeçmemiştim asla...şimdi kırmıyorsun da hiç...çünkü paramparçayım artık...oysa ben gamzelerinde bulmuştum kendimi...gözlerimi açtığımda ilk seni istemiştim...gündüz sevdiğim yetmezmiş gibi ,rüyalarımada gelirdin üstelik...herkesin bir yeri vardı kalbimde , sen hariç tabiki...
Cünkü sen kalbimin tamamına yayılmıştın...senden arta kalan yerlere birkaç insan koyuyordum işte ... İlacı olmayan bir hastalık gibi...«∞»
