For Our Benefits (Herrera Series # 1)

Chapter 3

Happy New Year's, guys! Let us start this with their childhood experiences up to the present. Papaunti-untiin ko sina Melissa at Irwin. :)

-----------

Chapter 3

Happy Birthday

"Aba! Bagay na bagay sa 'yo 'tong bag na tinahi ko, ah?"

Namamangha akong tinitignan ni Mama habang sinsipat ang histura ko. Siya kasi ang nagtahi ng binili niyang itim na Jansport na shoulder bag sa ukay-ukay. Nagulat nga ako noong sinabi niya na nabili lamang niya iyon sa halagang isangdaang piso, e, kung tutuusin, mga nasa four hundred or five hundred pesos siya. Dito ako hanga kay Mama. Kaya niyang pagandahin ang isang bagay na pinaglumaan na.

Isang ngiti ang isinukli ko sa kaniya. "Salamat po, 'Ma." Sabay halik ko siya na may kasamang tunog sa kaniyang pisngi.

Ngayon ang unang araw ko sa Maestranza National Highschool. Mabuti at nakahanap pa ng murang bag si Mama sa Paseo. Karamihan kasi ng mga paninda roon, hindi na namin makayanan sa mahal. Eksakto lang ang budget ni Mama sa mga mga gamit ko sa school. Iyon ngang uniform ko, talagang sinadya niya. Bumili lang siya ng tela sa Paseo, nakagawa na siya.

Pinagpag niya nang kaunti ang puting blouse ko at ang kulay navy blue kong palda. "Nasa bag ang baon mong sandwich, ha? At iyong tubig at bug-ong, nand'yan na rin---"

"Opo, 'Ma. Mama naman, e... 'Di na 'ko bata," biro ko at natawa. Napanguso naman si Mama at natawa na rin sa huli.

"Sige na. Mag-ingat ka, ha?" bilin niya.

Nilakad ko lang ang daan patungong highschool. Hindi naman kalayuan, e. Malapit lang naman ang bahay namin kaya walang hassle sa parte ko. Sa daanan ay maraming bumabati sa akin kaya sinusuklian ko naman. Dahil maliit lang naman ang Maestranza, halos magkakakilala na ang mga tao rito. Payak lang ang pamumuhay rito. Iyong tipo na nauso na ang Friendster, pero, naroon pa rin kami sa palayan at naglalaro ng tumbang preso at patintero. Iyong ang daming nauusong laro sa internet pero masaya na kaming magpalipad ng saranggola at mag-luksong tinik. Ganoon pa man, mapalad pa rin kami dahil nakakasabay kami sa pagbabago at pag-unlad ng bayang ito. Ang iba kasi rito ay mahihirap talaga at kayad-marino kung magtrabaho. Masuwerte nga kami at stable ang trabaho ni Mama sa garments factory sa lungsod.

Nakarating na rin ako sa highschool, sa wakas! Tapat lamang nito ang elementarya na pinasukan ko noon. Babati agad sa iyo ang kulay berdeng gate ng naturang eskuwelahan na may nakaukit na paarkong salita, "Mataas na Paaralan ng Sitio Maestranza".

Mabilis ko agad nahanap ang classroom na papasukan ko dahil na-orient na kami noong Miyerkules pa. Nakapaskil sa pintuan ang seksyon na, "Grade 7 – Yakal". Tukoy niyon ang seksyon na kabilang ako. Pagpasok ko sa loob ay mga tawa at sigaw ni Vladimir ang nakakuha ng atensyon ko. Tsk. 'Agang-aga namang mambulahaw nitong isang ito. Nang lumapit na 'ko ay tinapik niya ang upuan sa tabi ni Jiro na nakangisi naman sa akin. Sina Vladimir at Jiro ang dalawa sa naging kaklase ko noong elementary. Anak mayaman ang dalawang ito at hindi ko pa rin malaman hanggang ngayon kung bakit dito pa rin nila piniling mag-aral.

"Late na ba 'ko?" tanong ko nang makaupo at inaayos ang paglagay ng bag ko sa tabi ko.

"Maaga ka pa, Mel," sagot ni Vlad, nakangisi, "Maaga pa para sa next subject." Bumulanghit na siya ng tawa.

Sumimangot ako lalo na noong tumawa si Jiro. Parehas kong inirapan ang dalawang kumag na ito.

"Bromance talaga kayo, ano? Aminin n'yo nga, kayo na ba?" Naiirita kong asik sa kanila. 'Di pa rin matigil sa katatawa ang dalawa.