- Gəlirəm ,can,gəlirəm.
Mən sağ ayağımla otağa keçdim.Uşaqlıqdan nənəm öyrətmişdi sağ ayağın uğur gətirdiyini.O zamandan yadımda qalıb.Ehh,keçmiş zamanlar,ehhh...Arada çox darıxıram anam üçün.Doğrudur heç sığal da çəkmiyib başıma,ama...Yenə də insan darıxır.Yalnız bir şəkli var məndə.Gerisi hekayə.Boş-boş nə qədər olar hekayələr?Mən ki heç anamın qucağında uzanmamışam,nağıl belə danışmıyıb mənə...Nəysə...Qismət demək də içimdə dərin çuxur açır.Canımı basdırıram ora.Bir də..Anamın şəklini...Çayı atama verib otağıma gəlirdim.Elə bu zaman qapı zəng çaldı.
- Tuk Tuk Tuk
- Buyurun ?
- İsmət İsrafilova sizsiniz?
Duruxdum.Axı nə üçün mən ?
- Bəli ,mənəm ( nitqim əsirdi..)
- Sizə məktub var.Bura qol çəkin ,zəhmət olmazsa.
İmzamı atıb məktubu götürdüm.Axı ,hansı zəmanədəyik ,hələ məktub qaldı mı ki ? Açmağa da qorxuram,ay Allah !! Bu nə bəladır ki,düşmüşəm?Gizlənə bilməz insan həqiqətlərdən.Üzləşməliyəm.Bəzən iç səsimlə o qədər danışıram ki..Nəysə,cəsarətimi toplayım gərək.
Cəsarətimi toplayıb,məktubu açdım...
