When I lost My Angel

Prologue

May mga bagay sa ating buhay na hanggang sa "Sana Hindi" nalang.

Yung Sana hindi mo nalang nakilala ang isang tao kung mawawala lang din naman ito sayo.

Sana hindi ka nalang umibig kung masasaktan ka lang din naman

Sana kung hindi ka naging Pabaya edi sana walang nawala.

Sana hindi ka naging tanga ng hindi mo sana pinili yung taong hindi karapat dapat para sayo

At SANA hindi nalang nangyari lahat ng nangyari kung puro sakit lang naman ang naidudulot nito.

Pero kung Hindi sana nangyari ang lahat ng mga dinanas mong yon,

Magiging "Siguro" nalang iyon.

Siguro hindi ako naging masaya kung di kita nakilala.

Siguro hindi ako masasaktan kung hindi lang ako nagmahal

Siguro hindi ako natuto kung hindi ko sinubukan ang mga bagay na akala ko hindi ko kayang gawin.

At Siguro hindi ko malalaman kung sino ba talaga ang taong mananatili sa buhay ko at mamahalin ako ng higit pa sa pagmamahal ko.

Pero may mga bagay din na sadyang nawawala sa buhay natin.
At kung gaano iyon kasaya nung ibigay iyon sayo, ganun din kasakit nung nawala ito.

Sabi nila You only live once but why do I felt like I was killed 10 times!
Yes Indeed.

Naranasan mo bang Umiyak gabi gabi? Yung paulit ulit nalang nabibiyak ang puso mo once na maaalala mo ang isang bagay na nawala sayo.
yung halos ikamamatay mo?
Kasi ako? Naranasan ko.
I almost died due to depression since I lost my  Angel TT

------------->

*Beep beep beep!*

Grabi naman tong traffic nato! Di paaawat eh nung sang araw pa to ah! Grrr kainis! Sasabayan ba naman ako ng bwesit na araw nato!

*Beep beeeep!*

"Oh shit!" Sabay hinto ng kotse ko.

Paano kasi, may biglang tumawid at muntik ko pang masagasaan.

"Hoy gago! Ano ba! Magpapasagasa ka ba? Kung gusto mong mamatay, wag mo akong idamay!" Sigaw ko sa isang lalaki na tila magpapakamatay yata habang bumaba ako sa kotse! Dinuruan ko sya.

Tapos nginitian lang nya ako. Yung parang fake smile.

"Oh! Bat mo'ko ningingitian ha? Pwde ba umayos ka! Nagmamadali ako eh." Sigaw ko ng malakas sa kanya habang nakacross arms!

"Tsk! Di mo alam problema ko.
Hali ka!" Bigla nya akong hinila.

"Hoy teka! Let go of me! Ano ba?!"

"Kotse mo to dba? Tara samahan mo ko" Sabi nya habang hawak hawak ang kamay ko.

"Wow ha? Ayaw ko nga! Baka kung ano pang gawin mo sakin! Baka rapist ka oh murderer---

"We're just going to the bar! I want to drink! Para makalimot." Tapos binitawan nya ang kamay ko.

Uy teka? Parang alam ko na problema nito ah. BREAK UP! Tsk. Hindi nalang ako umimik at hinayaan ko syang magdrive sa kotse at kung saang bar balak nya pumunta.

Before everything else, ako nga pala si Annika Alperez, Nika nalang for short. 19, soon to be a Nurse. Status? Married. Yes! Married na ako. Not in a fixed marriage but intentionaly get married to my husband Fred Erick Alperez. We were together as boyfriend and girlfriend for almost 5 years and then After 5 years we decided to get married because I get pregnant. Hindi ko sana gustong mabuntis in that young age but It just happened. Okay lang naman dahil mahal ako Ni Fred. We were happy living in the same roof, loving and caring each other. 2 years na kaming kasal. Hassle ang pag-aasawa lalo na sa ganitong edad pero masaya parin naman. Sa 2 years naming pagsasama, we've engage many fights and arguments but in the end, were still inlove. Stay strong. Mas lalo pang sumaya ang pagsasama namin when I delivered our first baby, Ericka Anna Alperez. I can still remember those days when My husband cried because Of his unexplainable Joy as seeing his Little princess. I can picture us as One happy family. Pero ang sayang iyon ay panandalian lamang due to Ericka's condition. She has a brain tumor at mahina ang puso nya and after 1 month of living, She passed away and It was the most horrible and painful feeling that Ill always felt until now. Losing my little angel  makes me feel na ako ang pinakapabaya at walang kwentang ina sa buong mundo . Wala man lang akong nagawa para mailigtas ang anak ko at mabigyan pa sya ng mahabang buhay para mag enjoy at makasama pa ang mga taong mahal nya. Thats why I feel so helpless. I always blame myself for what happened. But no matter how I feel sorry for all of this, It has no way to get back the life of my Baby at hindi lang ang buhay ng anak ko pero pati narin ang magandang pagsasama namin ng asawa ko. Kung dati masaya kami, ngayon medyo nababawasan na ang oras namin sa bahay dahil gabi gabi na syang umuuwi. Lasing oh kaya namay wala sa mood. Madalas rin kaming magtalo sa mga maliliit na bagay. Minsan ko na nga rin syang nakikitang masaya. Yung fred na palaging nakangiti na nakakawala ng stress. Yung Fred na kaya kang ipagluto araw araw. Yung Fred na malambing, palabiro, mahilig kumain at Yung Fred na mahal na mahal ako. I miss him a lot. I miss the way he used to. I miss the things we used to. It all just happen Since when I lost my Angel.

----

Hi guys! This is my 1st long story that I Publish and I hope you like it. Hmm tell me about my prologue! How do you find it? Well sorry if it wasnt too good but Im really tryin my best to make it up to you and I hope you will enjoy reading this! Please do vote and If you do, just comment below :) xx Keep on supporting!

-Augustina Infinity