Bir çiçeğin İlk Baharı beklediği gibi beklemiştim Ben seni, hafiften bir baktım ki ne sen geleceksin ne ilk bahar. Sonrası mı Günler oldu bana haram. Belki unutuldum belki de hiç aklında yoktum ki unutasın. Bak yine Aklıma geldin , Şimdi işin yoksa unut unutabilir sen. Ben sana ne yaptım ki bu kadar ağır ödedim bedelini , her akşam Ağlatacak kadar güzel olmak zorunda mıydı gözlerin, Fazla olmadı 10 dakikadır yağmur yağıyor, ya senin gidişine ağlıyordu bulutlar yada yüzüme tükürüyor lardı bu kadar kolay mıydı pes etmek.
Alnımın ortasına düşen bir damlayla anlardım yağmurun yağacağını, ben adım attıkça benle beraber hızlanıyormuş gibi hissederdim,sırık saklım olurdum, ne kadar hızlansa da yağmur ben yine yavaş yavaş giderdim eve, oysaki bende biliyordum annemin kızacağını, söylene söylene üstümü değiştirirdi Annem bense hayla o yağmur damlalarına üzülürdüm. sanki onları biri atıyormuş gibi, yere düştüklerinde çıkan o ses onların bağırışlarının sesiydi, büyüdükçe öğrendim üzüldüğüm yağmur damlalarının göz yaşı olduğunu, Bulutlar Ağlıyormuş...
Her zaman korkardım bizim sokaktaki o yıkık evden , ne zaman önünden geçecek olsam dualar okur koşardım. ama zamanla korkmadığımı fark ettim. Belkide büyümüştüm artık, korkularımla yüzleşmiştim veya, artık o evin önünden geçerken gülüyorum o ufacık çocuk halime . oysaki çocuk ende büyümek isterdim, çok büyük bir marifetmiş gibi bilemezdim ki Aşık olacağımı şuan o yıkık evi aşkıma tercih ediyorum. bu aşk beni o yıkık evden dahada yıktı belkide . korkularımla yüzleşmeyi öğrenmiştim ama Bu aşk illeti korkudan ibaret olmasa gerek .!
