Gökhüzün

Gökhüzün 1

  Düşündüm,sadece düşündüm.Önümdeki manzaraya bakarak neden yaşadığımızı,ne için ve kimin için yaşadığımızı.Neden bu dünyaya nedensizce yaşamak için gönderildiğimizi düşündüm.Yaşıyormuyduk ki sahiden? Ölü ruhlar,yaşayan bedenler...

İç çekip manzarayı dolu gözleriyle izleyen Afra'ya baktım.Çocukluk arkadaşım.Beraber gülüp,beraber ağladığım insan.Uçurum kenarındayız,önümüz boşluk.İki adım atsak tüm acılarımız dinecek gibi.

İçimden geçenleri,kimsenin duyamayacağının verdiği rahatlıkla bağırdım boşluğa doğru;

"Biz bu hayata sevdiğimiz herşeyden birer birer vazgeçmek için mi geldik"

Gözünden akan yaşla devam ettirdi cümlemi Afra;

"Biz mutlu olmayı haketmiştik be.Biz hep birlikte olmayı,sarılmayı haketmiştik.Böyle koskoca bir boşluk olmamalıydı aramızda"

Şu boş hayatta sadece önemsenmek istemiştim.Birazcık önemsenmek.Aylarımı verdiğim birinin aslında boş olduğunu görmüştüm,önemsenmediğimi...Olmaması değilde oluyor gibi olması yakmıştı en çok canımı.

Bora Karaman.Saçlarının karmaşasını sevdiğim adam.Kollarına sığındığım,acılarımı kollarıyla dindiren adam.

Şimdi ise aslında bunların sadece teselliden ibaret olduğunu düşünüyordum.Hissetmediğini..

Acı boğazıma kadar geliyor,sonra gözyaşlarıma karışıyordu.Soğuk hava bedenimi sararken gözümden akan yaşı kolumla sildim.Ağlamamalıydım.Şu anda aklında bile olmadığım biri için harcayamazdım gözyaşlarımı.

"Bir hiç uğruna yıpranan kalplerimizin hesabını kim verecek?" diye fısıldadım gökyüzüne bakarak.Afra başını iki yana sallayıp arkasını döndü.

Elimdeki sigarayı boşluğa fırlatıp bir süre gözden kaybolmasını bekledim.Sigara tamamen görüş alanımdan çıktığında Afranın yanına oturup sırtımı arabaya yasladım.Parmaklarımı saçlarımın arasından geçirip, dirseklerimi dizlerime dayadım.

Borayla ilgili herşey aklımdan silinene kadar içtim.

Ayık kafayla yaşanacak bir dünya değildi bu..

İlk bölümm yeey sizden tek istediğim yorum yapmanız.Fikirleriniz önemli..