proloog
Mijn naam is Vijf. Ik ben mijn echte naam vergeten. Ik ben 13 jaar en ik ben al beina 2 jaar soldaat van het leger van Vrij Kenia. Toen ik twaalf
was, werd ik meegenomen door de rebellen van Vrij Kenia, zoals bij de meeste jongens van mijn leeftijd gebeurde. Ik weet het nog goed, ik was op dat moment bij mijn grootvader en grootmoeder. Toen kwamen ze met machettes en geweren het dorp binnen macheren. Ze namen alle jongens vanaf 12 jaar mee en vermoorde iedereen waar ze niets aan hadden. Het geschreeuw van mijn stamgenoten die vermoord werden zit nog altijd in mijn geheugen gebrand. Bij het kamp heb ik nog 1 echte vriend. Hij heet Acht en woonde vroeger naast mijn hut in mijn oude dorp. Hij noemt me altijd Aban (Afrikaans voor helder) omdat ik heldere blauwe ogen heb. Dat komt omdat mijn vader een Amerikaanse soldaat was tijdens een NAVO bevrijdings missie. Acht heeft donker lang krulletjeshaar en vriendelijke, bruingrijze ogen. Dit is mijn verhaal.
hoofdstuk 1
dinsdag 9 juli, 06:30, trainingskamp rekruten Vrij Kenia
Het begon een gewoonte te worden. Opzichter Terry stormde de slaapzaal binnen met een luidspreker in zijn hand, "wakkerworden slaapkoppen! of je krijgt met de zweep!" Alleen zijn geschreeuw al deed pijn aan mijn oren. Ik sprong uit mijn hangmat en schoot mezelf in een trainings broek.
Helaas geen shirt vandaag, die was gister tijdens de training gerafeld. Acht had nog zo gezegt, "lig dichter op de grond tijdens het tijgeren, je shirt gaat zo nog naar de klote!". Ik liep richting de ontbijtzaal. Ik ging aan een tafeltje zitten en wachtte op Acht. Het duurde even voor hij kwam. Tien minuten later kwam hij aanlopen. Ik klopte hem op zijn schouders en wenste hem goedemorgen. Opeens kromp hij ineen van de pijn. Hij schreeuwde het uit. "Aaaahw!" Zijn shirt werd rood. Hij trok zijn shirt uit en ik zag twee grote diepe zweep sneden. "Wat is er aan de hand?!" Vroeg ik hem. "Ik heb me verslapen helaas, dus Terry gaf me vier slagen met de zweep" "Maar waarom heb je maat drie sneden op je schouder?" Vroeg ik. "Ik ontweek de laatste. Ik had geluk, hij zij alleen, goed reactie vermogen" antwoordde Acht. Ik bond zijn shirt om zijn schouder. "Zo dicht het sneller" Zij ik. We liepen naar het kantine meisje. Ze heet Numa. Vandaag kregen we stukjes vlees in onze maïspap. Dat was verassend. Meestal kregen we dat soort afwisseling niet. Ik at langzaam mijn kom leeg. Ik wilde er zo veel mogelijk van genieten. Maar iets klopte niet, ik kreeg een raar gevoel in mijn hoofd van het eten...
Thx voor het lezen van t proloog en hoofdstuk 1! Ik hoop eens in de 2 weken een hoofdstuk te kunnen schrijfen maar ben op vakantie en dat gaat dan een beetje lastig. Grts me!
Hoofdstuk 2
Ik werd wakker in een vrachtwagen, sommige zaten te beven van angst, anderen sliepen nog, net als Acht. We zatten allemaal vastgebonden in de wagen met touwen om onze polsen. Dat touw sneed onwijs in mijn vingers. Ik probeerde met mijn vingertoppen de knoop eruit te halen, maar daardoor ging het alleen maar meer pijn doen! Ik gaf het op en probeerde nog wat uit te rusten. Maar dat was verschrikkelijk! Elk klein steentje of hobbeltje voelde je. Ik werd ook een beedje wagenziek van al die stomme bochtjes (de chauffeur had waarschijnlijk weer eens wat te veel gedronken)
Net toen ik in begon te doezelen voelde ik Achts voet in mijn nek. "Ben je al wakker?" Vroeg hij. "Helaas wel, dat touw snijd onwijs in mijn vingers! Toen ik nog sliep voelde ik er nog niks van" antwoordde ik. "Ik ben bang" zij ik tegen Acht. "Ik ben bang om te vechten, ik wil hier weg!" Krijsde ik. Net op dat moment stopte de vrachtwagen. Iedereen die nog sliep kreeg een zweepslag van Terry. Goed dat ik door Acht wakker ben gebleven. We kregen allemaal een machette en een Browning 9mm semi automatisch pistool in ons handen gedrukt. Een jongen sliep nog, hij was gewoon door die zweepslagen heen geslapen! Hij had waarschijnlijk als laadst gegeten... Terry sleurde de slapende jongen 10 meter verder. Terry liep terug en schoot recht in z'n ballen! "Nu jullie, laatste oefening voor dat we dat rotdorp binnenvallen!" Schreeuwde hij. "AUW!!!!!" Schreeuwde de jongen nog. Op dat moment sloeg Terry wen jongen met de zweep. "Jij begint" zij Terry. Ik zuchte van opluchting. Ik was zo blij dat ik niet als eerste hoefde te schieten! Opeens zag ik dat iedereen naar de jongen waarop we moesten schieten keek. Dit is mijn kans, dacht ik. Ik tikte Acht aan. Hij keek om zich heen en begreep wat ik bedoelde. We slopen achteruit, we slopen van auto wrak tot legen tonnen, van de lege tonnen achter een struik. Tot we uit hun zicht waren. Toen rende we weg. Opeens hoorde we schoten. We realiseerde dat deze niet op die jongen gericht waren...
Bedankt voor het lezen! Hebben jullie nog tips of tops, of heb je een idee voor dit verhaal? Schrijf het bij reacties!
Grts jasper
hoofdstuk 3
De kogels floten langs ons heen, ik had de dood nog nooit van zo dicht bij gezien. Opeens wees acht onze redding aan, de jungle, het national park. Dat was de kans op overleven. Daar hadden we fruit, beschutting en meer dan genoeg hout voor onderdak. slim ontweken we een paar boomstronken en sprongen we over een omgevallen boom heen. Opeens rende acht naar een boom en wenkte me om daar ook te komen. We hadden daar prachtig uitzicht over de truck en de anderen. Ik keek mijn ogen uit, "wat een uitzicht" vluisterde ik naar Acht. Hij knikte. aan zijn gezicht te zien was hij ook rederlijk onder de indruk. Maar toen gebeurde er iets raars, Terry viel opeens op z'n knieen en greep naar zijn borst. "Is hij dood?" "ik denk t wel" zeiden Acht en ik tegen elkaar. Opeens viel de truck rijder neer. dit kon geen toeval zijn. Er moet ergens een sluipschutter zitten. Ik bad tot de goden als dank dat de rebellen werden afgeleid. We klommen uit onze boom. Zonder iets te zeggen rende we verder de jungle in, totdat we niks meer van de bewoonde wereld konden zien of merken. Acht begon als eerste met praten. "Laten we onderdak boven in een boom maken! Dan zijn we veileg voor roofdieren enzo, en we hebben uitzicht rond het gebied, zo kunnen we zien of er rebellen aan het zoeken naar ons zijn" "goed idee" antwoordde ik. "gelukkig hebben we machette's bij ons, zullen we beginnen met hout hakken?" "oke" antwoordde Acht. "Hopelijk zijn we klaar voor het donker word" Zwijgend hakten we hout. We waren nog steeds in shock van vanochtend.
