It's been 6months simula nung nalaman ko yung tungkol kay ara, sobrang nanghina ako pero sa huli kailangan kung maging matatag, kasama nya ako sa bawat chemo nya at ang hirap lang makitang nasasaktan sya sa bawat session!, sinabi narin nya kila mika at sa ibang spikers ang tungkol rito, nung una ayaw nya pa na ako ang mag alaga sakanya pero nadaan ko sa kulit
*FLASHBACK *
"Thomas.... anong...?"
"Shhh!! Wag kanang magsalita ok ang importante nandito nako ok? "I said
"No!!!! Sinong nagsabi sayo ? Ate len? "
Lumingon ako kay ate len saglit "sya nga pero ako ang nangulit "i said
"Thomas alam mo naman na..."
"Alam mo rin na hindi ako titigil hanggat hindi kita nahahanap, bigla mo kong iniwan nang wala man lang pasabi sa tingin mo ba mapapanatag ako, at ngayon sa tingin mo ba hahayaan mo nalang along akong hindi ka alagaan ano bang iniisip mo at di mo to sinabi sakin? "I ask na medyo naluluha na
"Kasi..... *sniff * "umiiyak na sya nagulat sya siguro sa nasabi ko
"Kasi.. ayoko kong mag alala pakayo sakin ayokong kaawaan nyo ko ayokong makita nyo yung babaeng matapang eh kailangan ng alagaan feeling ko mas lalo akong nanghihina ,kaya ayokong sabihin sa inyo "umiiyak na nyang sabi gusto ko naring umiiyak ang kaso sabi ni ate len ayaw ni ara noon kaya pinigilan ko
"Wag mong isipin yun, kung iisipin mo na wala na yung arang matapang na kilala namin nagkakamali ka, sa kalagayan mo ay napaka tapang mo! Ilang buwan mo ito tinago samin at Ikaw lang ang humarap sa sarili mong problema, sa tingin mo iisipin naming nawala na yung tapang mo?, at tyaka ang pag aalaga na ibinigay mo samin dati ibabalik lang namin ngayon sayo! Wag mong intindihin yun ang importante ay nandito kami para sayo! Ha! "I said at hinalikan sya sa ulo
"Pero thomas!! Kasi "naiiyak parin nyang sabi
"Ara!!! Alam kong kilala mo ko di ako papayag sa gusto mo! "I said
Yumuko sya at "sorry "she said
"No don't say sorry!! Ok lang! "I said
After namin mag usap ay nagpaalam ako saglit ,at pag labas ko ay doon ko lahat ibinuhos ang luhang kanina pang gustong bumagsak "bakit sya pa "yan lang ang tanging lumalabas sa bibig ko
*End of flashback *
Yun yung time na umiiyak ako ng ganun totoo nga yung sinabi ni ara, hindi mo na iisipin kung lalake ka o babae kung isa sa mga taong mahal mo ay may pinagdadaanan
I'm here at her room nandito rin sina mika at ang bullies bumisita sila kahapun pero nangako sila kay ara na bibisita ule sila ngayong gabi!!
"O sya ara!! Alis mona kami at kakain ano gusto mo thom? "Camille ask
"Wala! "I answered
Nasa tabi nako ni ara at hawak ang kamay nya, kakatapos lang chemo nya kaninang tanghali kaya medyo nanghihina pa sya
"Ikaw ara? "mika ask
Umiling lang siya! Lumabas na ang bullies kaya kami nalang dalawa rito
Inayos ko yung kumot nya pati yung unan nya
"Thomas "tawag nya
"Hmm? "I ask busy kasi ako sa pagaayos ng. Kama nya
"Nasan sina mama? "She asked
"Umuwi muna ,pinag pahinga ko kahapun pa kasi sila rito eH!, pero bukas ng maaga sila ang bantay mo "i said
"Ah!! "She said
