Και ενω ολοι κοιμουνται, ονειρεύονται και κανουν διαλειμμα απο την πραγματικότητα...
Εγω νιωθω την ψυχη μου να ειναι
στην άκρη ενός γκρεμού...
Μπορω να την δω, ετοιμη να πηδήξει στο κένο που υπαρχει απο κατω...
Ομως κατι την κρατάει...
Κατι τι κρατάει ακομα εδω...
Κοίταξα το μυστήριο πλασμα που έσωσε την ψυχη μου...
Και ειδα τον εαυτο μου...
Και τοτε εκεινο το χαμόγελο...
Εκεινο που ξέχασα, που εχασα στο δρομο μου...
Τωρα εξέφραζε εκεινο το συναίσθημα που ειχα καιρο να νιώσω...
Χαρα!
