Ben Mira.lise Son sınıfım ama yinede bazı şeyleri kabullenmekte zorlanıyorum...Geçen gün okuldaydık arkadaşlarla otururken birilerinin konuşmasını duyduk...
-Ailesi olmayan kişiler çok üzülür dimi Tuana?
-Aman bizene be.zaten benim annem babam var :)
Tuana çok cimri ve kötü biridir.
O an içimde bişi olduğunu anladım.Korku gibi o günden sonra hep aile kaybı korkusu çektim.Bir gün ev taşıyorduk.Bir yetimhanenin karşısına... Aslında ben üzülmedim ama oraya girip çıkan kişileri,ağlayan kişileri gördükçe içim ürperiyordu bir gün anneme
-Anne ben kullanmadığım eşya,kıyafet Vs.yetimhaneye vericem.hem oradakileri görmüş olurum zaten çoğu yaşıtım ne dersin?dedim.
Biraz düşündükten sonra annem
-Tamam cevabını verdi.
-Canım annem beniiimmm diyerek onu öptüm ve boynuna sarıldım.onu çok seviyorum.Neyse annemle kıyafetlerimi ayırmaya başladık o arada konuşuyorduk..uzun konuşma dan sonra ben:
-Anne ben sizsiz kalmaktan kor... Diye kaldım söylersem annem üzülürdü.Biliyodum...
-efendim canım?dedi annem bende gülerek
-Hiçç
-Mira bişeyin mi var canım?
-Yook..
Uzun bi sessizlikten sonra annem mavi elbiseyi göstererek:
-Bunuda verelim mi?
-Tamam anne.
-:)
-Anne oradakilerin anne babası yok mu?
-Hayır.ama bazılarının anneleri bakamıyorum diyerek bırakıyor.
Çok üzülüyordum
-Seninle orayı ziyarete gidelim mi?
-Tamam.:)
-:)
