Son ayrılışımızdan sonra hiç karşılaşmaz, çakışmaz zannediyordum.Ama anladım ki insan hayatta yanılabiliyor ,hata yapabiliyormuş.Bilmezdim sevdiğim kızın arkadaşı, çıkacağına,bilseydim sırf onun yüzünden ayrılırdım güzelim kızdan!! Sevdiğim beni bir gün kafeye çağırmıştı.ona yalnız ikimiz orda olalım demeyi unutmuştum.neyse ben kafeye gidecem diye evden çıktım ve kafeye doğru yol almaya başlamıştım.Kafenin yakınlarına doğru gelmiştim ben diyim 200 metre kalmıştı kafeye ,siz diyin 100 metre sonuçta az kalmıştı kafeye ve yarime varmaya, bilmezdim bir zamanlar beni yüreğim den vuran, kalbimden vuran acımasız taş kalbli eski sevgiliminde orda olacağını!! Kafenin kapısına geldim yarim beni karşılamaya geldi neyseki o,o vakit gelmemişti içeride kalmıştı.Ben içeriye doğru adımımı attım ve onu gördüm.Utanmadan bana bakıp gülüyordu sanki bizim aramızda bir şey geçmemiş ne o beni tanıyor ne de ben onu tanıyorum ,ve pişmiş kelle gibi bana bakıp sırıtıyordu.ben hemen kafeyi terketmek istedim ve kapıya doğru yöneldim .Yarim bana doğru koştu ve bana"nereye gidiyorsun aşkım" dedi.Tabi o herşeyden habersizdi onu kırmak istemedim çünkü gitseydim beni bırakıp,beni sevmiyor o yüzden gitti derdi.ve içimden, herşeye rağmen o masaya oturacam ne olup bittiyse aramızda kelimesi kelimesine,harf harf anlatacam dedim.ve masaya oturdum onun bir zamanlar bana yaptığnı yaptım gözlerimi kapatıp ağzımı açtım.bu yanındaki kız bir zamanlar benim yarim idi.Herşey çok güzel gidiyordu doya doya eğlenip,coşuyorduk.Aynı kaderi paylaşıyorduk .taki bir soğuk,korkunç,kabus,gibi bir kış akşamına kadar.ben senin yaptığın gibi onu akşam evime çağırmıştım.beni ısıtmasını,beni eğlendirmesini dört gözle bekliyordum.ve o ne yaptı eve gelip onu beklediğim ,yolunu gözlediğim dört gözümü oydu.Bunu yapmakla kalmadı üstüne birde sitem etti.sanki yaşananlar kötüymüş ve bunun tek sorumlusu benmişim.Allaha şükür yaşadıklarımız,kimsenin yaşamadığı türden,seviyeden,yüzdeden ve kıvamdandı bizimkisi:AŞKIMIZ!!
