wanhoop

elke maandag, altijd hetzelfde. opstaan om 6:00 uur sochtends en dan met moeite mijn kleding aan doen en mijn haar proberen te temmen. de ochtend is voor mij het begin van het slapen, er begint weer opnieuw een nachtmerrie die wel een week duurt. het liefst blijf ik thuis bij mijn moeder. maar ach, dat is een mooie droom, die een week lang duurt. wat ik heb, is en blijft een nachtmerrie.

ik ben Jessica en ben 15 jaar. ik woon in bij zandvoort bij mijn moeder. mijn vader is een jaar geleden overleden. hij heeft zelfmoord gepleegd, door veel medicijnen en alcohol te nemen.op een dag werd mijn moeder wakker, maar mijn vader lag niet naast haar.ze maakte zich zorgen. hij nam zijn telefoon niet op en beantwoorden onze berichtjes niet. ze raakte in paniek en belde de politie. ik probeerde mijn moeder te kalmeren, maar dat ging niet zoals ik hoopte. mijn moeder was zo overstuur dat ze buiten adem raakte en een hartaanval kreeg. toen stond ik er helemaal alleen voor. gelukkig was de politie er al snel en heeft mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht. terwijl mijn moeder langzaam weer de ouwe werd, kreeg ik een telefoontje. het was de politie, ze hadden mijn vader gevonden en vertelde wat er was gebeurd. ik was in shock en wist niet wat ik moest doen. ik moest het mijn moeder vertellen maar er was één probleem. ik mocht mijn moeder niet in de buurt van spanning brengen, want dan was er kans op een nieuwe hartaanval waaraan ze kon sterven. ik kon dus niks vertellen over wat er gebeurt was. ik besloot om te vertellen dat mijn vader weg was gegaan omdat hij meer ruimte wilde en tijd nodig had om na te denken. sindsdien leef ik al die tijd met die leugen en die last. maar het is niet mijn enige last.

'hé! slankie!' ik keek achterom en zag dat austin met zijn clubje naar me toe kwam. ik wilde weg lopen naar de meiden wc maar daar had ik de tijd niet voor. 'hé loop nou niet weg, je verpest onze lol' 'laat me met rust austin' austin lachte, het was een gemene lag die erg treitirig klonk. een lach waar ik van walgde. 'denk je nou echt dat wij naar zo'n soep stengel als jou luisteren?' hij pakte mijn pols en kneep erin. het deed pijn en mijn bloed stroomde niet meer naar mijn hand. 'loop je even mee met ons? of moet ik je handje nog even zo vasthouden' ik had geen keus en liep met ze mee. ze namen me mee achter de school naar een kleine hoek. ik was er al vaker geweest, maar niet omdat ik dat wilde. Aaron balde zijn vuist. 'alsjeblieft! niet weer!?' hij gaf me een beuk in mijn buik. het keerde mijn ontbijt naar boven, net zoals de vorige keer. ze gaven me trappen in mijn knieholtes waardoor ik in elkaar zakte en met mijn knieën op de grond viel. ik was nog steeds aan het overgeven en had ontzettende pijn in mijn maag. 'gadverdamme! dat doe je toch niet!? ben je wel goed bij je hoofd? zomaar een beetje overgeven midden op het schoolplein' 'je bent niet zo goed opgevoed hè Jessica? daar doen wij wel wat aan!' Aaron pakte me bij mijn kraag keek me aan en gaf me een klap in mijn gezicht. van binnen smeekte ik op een redding, op iets wat ze tegenhield, maar dat bestond volgens mij niet. ik huilde en huilde en ik hoopte dat ze ooit medelijden met me kregen.

'nog een fijne dag hè, en ik zou maar niks meer eten! dan wordt je dik! als een varkentje!' 'knor knor knor' ze draaide rondjes om me heen en deden een varken na. 'pas maar op meisie, straks is je enige vriend nog je modderbad op de boerderij! dik varken!' ze liepen alle drie lachend weg en genoten van wat ze hadden gedaan. ik veegde mijn mond af en deed mijn capuchon op zodat niemand kon zien wat ze hadden gedaan. ik liep naar binnen naar de meiden wc om te kijken hoe erg het deze keer was. ik keek onder alle hokjes om te zien of er nog iemand anders was. maar gelukkig was ik alleen. ik deed met pijn mijn capuchon af, het stof van mijn capuchon schuurde langs de schaafwond. ik keek in de spiegel en was niet verbaasd dat het er zo verschrikkelijk uitzag, want ik was het inmiddels wel gewend. zonder dat ik het wist stond Sam in de deuropening. ze keek geschrokken naar mijn gezicht en mijn knieën die open lagen. mijn handen zaten onder het bloed en ik probeerde voorzichtig de wonden schoon te maken. 'laat me je helpen' zei een lieve zachte stem vlak achter me. Sam kwam naar me toe en pakte een flesje jodium uit haar tas. ik keek haar verrast aan, normaal kijkt iedereen me aan alsof ik de freak van de school ben. maar Sam keek anders, ze keek bezorgd en meelevend. 'het kan misschien een beetje prikken maar het reinigt de wond wel'