MEVSİMSİZ

ÖLMÜŞ

Öfkeli degilim artık
Daha sakin daha sabırli bir insanim.
Gözlerim büyümuyor kızmalarımda.
Daha bir ağlak oldum.
Sacma sapan
Doğru yalan
Her hüzne yanıyor yüreğim.
Ve ben mesela ağlıyorum her derde.
Sahipli sahipsiz her derde.
Yeterince gözyaşı yok sanki.
Benim gözlerim dolduracak sanki,
Boşlukları.
Daha mı az dertli insanlar.
Her güne binlerce dert sığıyor oysa ki.

En çok da hüznüm çocuklara.
Onların kıyılara vurmuş gölgelerine.
Bizler kıyılarında büyüdüğümüz denizleri.
Bizler kıyılarında kıyılan hüzünleri.
Bizler kıyılarında can vermiş insanligimizi.
Bizler en çok kendimizi unuttuk.

Yüreğimiz yanmiyor artık
Yoklamiyor başka yaralar ruhumuzu.
Hüzunlerimiz bile bencil
Oysa ki kırılırdık.
Hüznümuzu bile bölüşmediklerinde.
Oysa ki şimdi biz bölüsmüyoruz
Hüzunleri bile.

Şimdi toplanmalı
Yaraları sarınmalı konan kuşların.
Kanatları sarılmalı.
Uçmak öğretilmeli en çok onlara.
Vurulmadan, kanamadan, korkmadan uçmak.
Telafisi olmaz olanların.
Lakin hafifletmek lazım.
Derdi dert ile dertlendirmek değil
Derdi ile dertlenmek lazım.
Zira kaybolmaya yüz tutmus insanliğimiz var bizim.
Hala her yürek yangınında,
Gözlere koşan yağmurlarımiz var bizim.
Velhaslı kelam.
Korkmadan usanmadan
İnsan olmak lazım.