Sen cam parçamdın. Paramparça ederdin beni. Hiç görmeden. Hiç sevmeden. Darmadağın olur çıkardım ben senin karşına. Umrunda olmadığımı bile bile mutlu gözükmek isterdim sana. Üzgün görürsen. Dağılırsın sandım.
Bile bile dikkat etmezdim kendime. Beni ben gibi gör istedim. Ama yine de hep gülerdim yanında. Sırf kötü bişey söylerim de sen sevmezsin diye ağzımı açmazdım. Ben içimdekileri konuşarak dökerdim hayata. Sen bakışlarınla. Alınırsın diye konuşmadım ben, kendimle bile. Ve sen adam;sen hep uzaktaydın. O kadar da içimdeydin de oysaki. Benim içimde benden çok hükme sahiptin sen.
Defalarca, defalarca dimdik durmaya çalıştım hayata. Sonuç aynıydı, bildiğim halde yine olmaya çalıştım canımdan. Ve sen adam;hep dik durardın.
Yüzün hakimiyetin simgesiydi. Tüm ruhumla senin hükmündeydim bende. Gülüşün;aynanın yansımasıydı. Tam tersi. Sen gülerken benim aklım çıkardı. Gözyaşlarım, ruhuma savaş açardı.
Vazgeçmeyi bekledim kırgınlıklar durağında. Bu duraktan çok insan geçti adam ; ben hep gülmeni isterim.
