'Suzan? Suzan, word wakker, alsjeblieft.' Suzans oren gonsden. Welke debiel schreeuwde er nou zo hard? Weer een steek door haar hoofd. Met moeite probeerde ze haar ogen te openen. Er hing een hoofd boven haar gezicht. Twee lichtblauwe, betraande ogen keken haar bezorgd aan. 'Niall?' mompelde Suzan. Niall slaakte een zucht van opluchting. 'Suzan, het spijt me zo, ik-' 'Het geeft niks, Niall, ik kwam naar jou toe, weet je nog?' Weer een steek door haar hoofd. Pijnlijk knijpt ze haar ogen dicht en slaat haar handen ervoor. 'Suzan, je kunt hier niet blijven liggen.' Mompelt Niall. Voorzichtig tilt hij haar van de grond. 'Niall niet doen, dat doet zeer..' fluistert Suzan. Maar Niall hoort het niet. Zo draagt hij haar door het weiland naar huis. Voor de deur zet hij Suzan weer neer, maar houd voor de zekerheid haar hand vast. Eenmaal binnen legt hij haar voorzichtig op de bank. Suzan kreunt van de pijn, en grijpt naar haar hoofd. Plotseling rent Niall de kamer uit. 'Waar ga je heen?' roep Suzan hem geschrokken na. 'Ik ben zo terug babe!' antwoord hij.
Suzan haalt moeizaam haar schouders op. Ze draait haar hoofd naar het raam en kijkt naar buiten. Alles draait. Ze kijkt naar de weilanden. Ze kokhalst bij het idee dat daar die twee jongens nog zouden kunnen zijn...
Alsof ze haar gedachten hadden kunnen lezen. Daar staan ze. Suzans adem stokt voor de 2e keer vandaag in haar keel. Ze zakt iets dieper onderuit, zodat ze haar niet kunnen zien liggen. De grootste jongen wijst in de richting van haar huis. De kleinere knikt, fluistert iets naar de grotere, en loopt dan in de richting van de voordeur...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heei! Ghehehe, cliffhanger! Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden, ondanks de kortere stukjes. Blijf voten! En zet in je comment, want je denkt dat gaat gebeuren. :)
En ja, 25 reads! Het is niet veel, maar ik ben er erg blijf mee!
Much love, xxxx Sofie.
