AcCePtAnCe

CHAPTER 5

STEVE SHUN POV

I'm so happy right now. Napaka inosente ng mukha ng kakambal ko, its been a long years kurin tong hinintay, when my parents told me about my twin my heart feel so much happy. Akala ko si kuya lang ang meron ako. I never expect this I never call him kuya pero nung nakita na namin si kambal yung gabing nakita ko kung paanu pag susuntukin ni kuya ang mga lalaking bumastos sa kakakmbal ko. Naisip ko he deserve to heard that i can call him kuya. He's a loving brother he always there for me but I ignore him. I'm so selfish but now I can change. I think magiging masaya ang kakambal ko Kung makikita niyang mahal namin ng kuya ang isa't isa. Maybe she can trust us. I know, she experience many obstacles in life.

I want to take care my twin. I want to show how much I love her that how much I miss her.

"Steve, don't disturb our princess." Inakbayan ako ni kuya brex, alam kung mabuti siyang kuya kahit busy sa school sinusundo parin niya ako, ayaw niyang driver namin ang sumusundo sa akin. He wants to show how much he loves me. I'm happy now that I can also show how much I love him.
"She looks like an angel kuya, we wait so long to see her. I'm hoping that she can accept us. " Bumuntong hininga lang si Kuya.
"Steve alam kung matagal munang hinihintay to. But what ever decision of our princess, we need to respect that. its not easy to accept that mom abandon her. " Yeah, mom abandon my twin nung time na pinanganak kaming dalawa, akala ni mama ayaw ni dad ng girl daughter, kaya pinamigay ni mom ang kakambal ko. Akala ni mom Hindi alam ni dad na twins ang lumabas. Kaya nung ako lang ang pinakita ng nurse dad is so mad. He punch the wall, mom explain why she did that. Nahuli na sila dahil naka alis na ang babaing umampon kay kambal kaya nangako si dad na hahanapin niya ang nag iisang babae niyang anak.

"I'll try kuya. But I'm hoping she will stay here. Together with us. " Napa tingin kami dahil gumalaw ang kakambal ko, umupo si kuya sa kama at hinimas ang buhok niya.

"Princess, wake up its already 6:30pm. Dinner is ready. " Inimulat niya naman ang kanyang mga mata. Napaka cute niya talaga.

Sophie POV

Nagulat ako ng may narinig akung boses. "Princess, wake up its already 6:30pm ,Dinner is ready. " Inimulat ko ang mga mata ko, mga ngiting hindi ko pa nakita ni minsan. Parang ngayun kulang nakita ang mga iyon naka ramdam ako ng sakit at saya Hindi ko namalayan may tubig na tumulo sa aking mga mata. "Princess? Why are you crying? " Nakikita ko sa kanila ang concern bakit ni minsan Hindi ko naramdaman ito? Ni minsan Hindi ko nakita sa pamilya ko . Sa pamilyang nagpa laki sa akin. Umayos ako sa pag upo .

"Bakit Hindi nyuko hinanap?" Yun ang unang lumabas sa bibig ko, Hindi ko naiintindihan parang ang sakit sa dibdib. Kung mahal nila ako bat nila ako ipininamigay?

"You want to know the reason? " -kuya brex

"Oo kuya, Hindi ako matatahimik hanggat Hindi ko nalalaman ang dahilan bakit nyoku pinamigay?
"okay, lets go down stairs? Si mom ang makaka sagot niyan. Although we know the story. But its better if si mom ang mag sabi ng whole story. " Nilakasan ko ang loob ko para bumaba kinakabahan ako. Habang pababa kami nakangiti ang parents ko. "Mom, shy there's something to ask you." Nag bagu naman ang expression ng mukha ng mama ko.

Lumapit siya sa akin at hahalikan niya sana ako sa pisngi, pero umatras ako ang sakit malaman ng katutuhanan.

" Bat muko pina migay? " Sabay ng mga salitang yun ang pag tulo ng mga luha ko. "Baby, please listen to mom first, please? " Ibig sabihin totoo? Gusto kung tumakbo pero may pumipigil sa akin.

"Baby Hindi yan totoo, let me explain. Yung araw na pinanganak ko kayo ng kambal mo. Masaya kami ng dad mo, nung time nagusto ko kayong makita, pero ibinalita nilang nawawala ka. Baby ko Hindi kita ipinamigay. Ang sakit sa amin ng daddy mo, nag sinungaling ako sa kuya at kambal mo. Yung pamilyang nagpa laki sayo, sila ang nag alaga sayo si Arlene diazon na kapatid ng mama mo siya ang dahilan kung bakit ka nalayo sa amin. Baby ko mahal na mahal kita Hindi ko kayang gawin yun, ginawa namin ang lahat para mahanap si Arlene, in that 17 years walang araw na Hindi kita iniisip walang araw na umiiyak ako sa harap ng daddy mo, I'm begging your dad to find you. I still hurt my baby girl, please forgive me. You don't deserve the life you have in family diazon, I want to hug you. I always pray to god na Sana maka sama na kita. " Hindi ko alam anung gagawin dapat kubang sisihin si auntie Arlene? Ang sama niya. Alam kung nag bayad na si auntie Arlene nasiraan siya ng bait at nasa mental hospital na. Pero ang sakit dahil nilayo niya ako sa magulang ko.

Umiiyak na si mom and dad. Ayuko namang pag kait sakanila na mayakap ko sila biktima lang kami, habang umiiyak si mom diko napigilan ang yakapin siya masakit makitang umiiyak ang ina sa harap ng anak.

"Mommy... " Niyakap ko siya ng mahigpit. "Baby girl I really miss you. Na tupad na ang wish ko na mayakap ka. " Naramdaman kuring sumali ang dad. Binuhus ko lahat sa iyak. "Ehem. Can we join? " Natigil kami dahil nag salita si kuya.

Niyakap nila ako. I'm happy now, naririnig kuring umiiyak ang kakambal ko. "OH tama nayan, lalamig na ang pagkain natin. " nag hiwalay na kami dahil nag Salita si dad.

After naming kumain sabay sabay kaming umupo sa sala habang nanunuod ng TV. Si dad katabi si mom habang naka yakap. si mom naman kayakap ko at si kambal naman niyayakap ako at si kuya brex nasa tabi ni kambal.
Na tulog na sila dad and mom sa kwarto nila. Naisip kung doon matulog kaya kumatok ako
"Dad, mom can I sleep here? " napa ngiti ako ng bumukas ang pinto. "Oo naman baby girl " nahiga na kami at naka yakap ako Kay mom ang sarap sa feeling .

*tok*tok *

"Hmmm baby girl. I'm sure si kambal yan " binuksan ko ang pinto at siya nga. "Can I sleep here? " pumayag naman si dad at mom kaya tabi kaming apat na tulog. Nasa gitna kami ni kambal. Naka tulog na kamì

Sorry po sa wrong grammar. End muna dito