Ben İlk Seni Sevdim

    Nefesini içime çekerek ona doğru doğruldum ve konuşmaya başladım."Çok özledim seni"Hiç cevap vermedi.Kolları arasına aldığı beni yatağıma doğru bıraktı.Hüzünlüydü.Yürümeye başladı.Gittikçe uzaklaşıyordu.Elimi uzattım.Gidiyordu ama elimi tutabilecek mesafedeydi sanki."Beni bırakma.Emir.Lütfen.Lütfeennn!!!"

                    Annemin başucumda her ihtimale karşı bıraktığı suyu bir dikişte bitirdim.Dizlerimi karnımla birteştirdim ve yüzümü kapattım.Sessiizce ağlıyordum.Çünkü tekrar psikoloğa gitmek istemiyordum.İlk aşkımı,her şeyimi o günkü kazada kaybetmiştim.Yaklaşık 1 sene olmuştu.Arka koltukta Emir ve ben oturuyorduk.Yağız arabayı kullanıyordu.Ön koltukta ise o or..off her neyse o pislik Sinem vardı.Her şey onun yüzünden olmuştu.Eğer Yağız'ı arabaya kullanırken öpmeye çalışmasaydı,o lanet olası ellerini direksiyona değdirmeseydi Emir şu an benim yanımda olacaktı.Sevgili olduğumuz zamanlarda olduğu gibi bana dokunmaya bile kıyamayacaktı.Nefret ediyorum senden Sinem.Senden de Yağız.Annemden,babamdan hatta belki kendimden bile.

              "Eda kızım iyi misin?Ne yaptın sen böyle?"Annemin çığlık atarak odama dalmasıyla elimdeki su bardağını kırıp elimi kan içinde bıraktığımı farketmiştim

                "Anne Emir gerçekten öldü mü?"Emir'i kazadan sonra ailesi apar topar tedavi için Amerika'ya götürmüştü.Daha sonra öldüü haberi gemişti.Kim ne derse desin ben inanmıyordum beni ondan ayırmak için yapıyorlardı.

                         "Öldü Eda anlıyor musun?Öldü.Daha açık nasıl anlatabilirim bilmiyorum.Öldü"

             "Yeter sus." diye bağırarak kulaklarımı elimle kapattım.Genellikle duymak istemediğim şeyler söylendiğinde böyle yapardım ki bu duymak isteyeceğim en son şeydi.

                    Annem benimle uğraşmaktan bıkıp odanın kapısını çarparak dışarı çıktı.Sanırım yarın her zaman kaçtığım Yağız'ın peşinden gitme vaktiydi.O Emir'e ne olduğunu kesinlikle biliyordu.

                                                                                    ***

                                "Evet.Seni dinliyorum."Sanki ben onunla konuşmaya çok meraklıydım.Yağız belası benimle konuşmaktan nefret ediyordu ve  konuşmayı kısa kesmem için yalvarır gözlerle bakıyordu.

                            Kahvemi yudumladıktan sonra konuşmaya başladım."Emir'i özledim."

                            "Hahaha.Hadi ya.Bak sen küçük hanım."Elini masaya hızlıca yumruk atarak devam etti."Herkesin derdi var.Ben bu akşam annem ve babama sevgilimi yemeğe getirceğime dair söz verdim.Bak.Sevgili falan görüyor musun ortalıkta.Yok işte."

                                 "Var."

                                "Ne?"

                            "Ben.Yani şey ben olabilirim Yağız.Ben senin sevgilin rolünü oynarım.Sende bana Emir' hakkındaki gerçekleri söylersin."

                           Dudağını ısırarak kafasını iki yana salladı."Ihıh.Yapamam."

                           "Peki sen bilirsin.Git o zaman Sinem'e yalvar.Belki tekrar sevgilin olur."Blöf yapmak amacıyla masadan kalktım.İşe yaradı.Kolumu tuttu ve nefret dolu bakışlarıyla beni inceledi.

                         "Tamam.İdare edersin."