Ben İlk Seni Sevdim

Kolye

"Amma hevesliymişsin sevgilim olmaya."

"Hahaha.Ne demezsin."Yağız ve ben onların muhteşem villasının önünde bekliyorduk.Düzgün giyinmemle dalga geçmişti.Hatta onun için hazırlandığımı düşünüyordu..Hizmetçi kapıyı açmadan önce kulağına doğru son kez fısıldadım."Seninle olma amacımı biliyorsun."

"Off.Biliyorum.Emir."Aslında yaptığım çok sağlıklı birşey değildi fakat eğleniyordum işte.Gelir gelmez masaya oturduk.Yağız'ın anne ve babası çok tatlı insanlardı ve yemekleri de en az kalpleri kadar güzeldi.

"Sinem sen hangi üniversitede okumak istiyorsun?"

"Anlamadım."Yağız'da durumu farketmiş olacak ki anne ve babasından izin isteyerek beni koridora götürdü.

"Ne Sinem'i ya.Annen ve babana beni Sinem olarak mı tanıttın?Ben Eda'yım.Anlıyor musun?Eda."

"Bak sana bunu söylemedim çünkü bir önemi olmadığını düşündüm.Ben şu an Sinem'le sevgiliyim fakat biliyorsun işte o biraz farklı.Ailemin onu beğeneceğinden emin olamadım."

"Allahım inanamıyorum ya.Neyim ben.Off."

Anne ve babasının olduğu yere yöneldim.Telaşlı telaşlı bizi bekliyorlardı.Sanırım üniversiteye gitmeyi düşünmediğim için böyle bir tepki verdiğimi düşünüyorlardı.Çantamı masadan aldım ve kapıya yöneldim.Ayaklanmışlardı.Bir anlam veremiyorlardı."Ben Sinem falan değilim."dedim ve kapıyı çarparak çıktım.

Dışarısı içeriye nazaran daha iyidi.En azından nefes alınabiliyordu.O an hayattan koptuğumu hissettim.Ben ne için yaşıyordum?Gerçekten üniversiteye gitmek gibi bir hevesim var mıydı?Zaten notlarım böyle bir hedefim olmadığını gösteriyordu.Okula doğru düzgün gitmiyordum.2 senedir dersine girdiğim öğretmenlerin bile adını bilmiyordum.Durumum içler acısıydı.Evde hastalıklı ruh olarak tanınıyordum.Küçük kardeşim gece koridorda karşılaşınca benden kaçıyordu.Daha sonra kendi yatağında bile yatamıyordu.Okulda tanınmıyordum.Ama daha büyük bir sorunum vardı.Emr.O yoktu.O benim her şeyimdi.İlkimdi.İlk cesaretim,ilk aşkım,ilk sevgilimdi.Şimdi ise ilk özlediğim,ilk beklediğim.İşte tam bu anda onu unutmaya karar verdim.1 senedir bunu denememiştim.Sadece beklemiştim.Belki de unutmak en iyisiydi.Unutmalı,hiç hatılamamak üzere hayatımdan çıkarmalıydım.Hatta belki okulumu değiştirmeliydi.Hatta ve hatta ben hiç doğmamalıydım.

Boynumdaki kolyeyi çıkardım.Bu benim için büyük bir adımdı.Emir'in bana verdiği en güzel hediyelerden biriydi.Son kez kolyeye baktım ve ne kadar uzağa atsam diye düşünmeye başladım.Kıyıya atmak istiyordum aslında.Dalga gelip onu götürüne kadar sudaki çırpınışını izleyebilirdim.Ama başkası bulur diye korktum sonra.Bu benim hatıramdı.Kimsenin dokunmasını istemiyordum.

"Onu gerçekten atacak mısın?"

"Hı?" "Emir..."