Gözlerimi yarım yamalak açtığımda boş bir depodaydim.
Ne olmuştu ? Hiçbirşey hatırlamıyordum.
Burası neresiydi ? Neden buradaydım ? Adım neydi ?
Doğruldugumda bir adam telefonda konuşup kahkaha atıyordu.
Biraz - duyabildigim kadarıyla- kulak kesildim.
" Evet. Bir kız. Güzel. Evet. Mal mı ? Güzel güzel "
Deyip kahkaha attığında aklımda oluşan tek şey buradan kaçmam gerektigiydi.
Güçsüz bacaklarım uyuşmuş ve yer çekimine yenilircesine ayağıya kalkmama engel oluyordu..
Yanımdaki çuvaldan destek alarak sessizce kalktım. Duvara sırtımı dayayarak kapıya doğru ilerlemeye başladım.
Kapıya ulaştığımda amacım kapıyı yavaşça açıp buradan sessizce kacmakti.
Ama bu amacımdı.
Kapıyı açmak için hamle yaptığımda kapının gıcırdısı hayalimdeki kaçma fikrini iğneyle patlatmıştı.
Adam bana döndüğünde gözündeki sinirden korkmuştum.
"LAN ! SENI KÜÇÜK TİLKİ "
Kapıyı hizlica açarken elim demire takılmış ve kolum derin bir şekilde çizilmişti. Kanı hissediyordum ancak buna bakacak zamanım yoktu.
Koşmaya başladım.
Nereye koştuğumu anlayamiyordum ama koşuyordum.
Orman olduğunu kurtların uğlaması ve ağaclarin gölgesinden anlamıştım.
Korku bütün bedenimi sararken kolumdan akan sıcak kan canımı yakmaya başlamıştı.
Yağmur yağıyordu.
Yerler çamur olmuş koşarken bütün kıyafetlerime sıçramıştı.
Daha da hızlanmaya çalışırken hızla inip çıkan göğüs kafesim bunun imkansız olduğunu belirtiyordu.
Bir anlık kafa karişikligiyla yola değil arkaya bakmaya çalışıp çamurda kayıp yere yapistim.
Adam arkamdan koşmaya devam ediyordu.
Hemen kalktım ve devam ettim. Ormanda değişik yollara girdikten sonra izimi kaybettirmistim.
Şimdi beni korkutan kurtların uğlamasıydi.
Kostum. Bu sefer kurtlar için.
Bir mucize umdum.
Belki bir kulübe. Belki de bir ışık...
Nefeslerim daralmış bacaklarım isyan ederken bu sefer dolunayın ışığı umudum olmuştu...
×××
'Belki' lerle yaşayan insanlar için yazıyorum. Umutlarımızı da alın bu hikayeyi okurken. Unutmayın ki siz umut etmeyi bıraksanız bile o sizin gölgeniz gibi peşinizden gelmeye devam edecek..
Umarım hayatınız 'Keşke' lerle değil de ' Belki bir gün' lerle geçer. Umudunuzu yitirmemeniz dileğiyle...
Teşekkürler.
21.01.2016 / 14.22
...
- Thanatos.
