A/N: I dedicate this story to my friend.. HAhaha.. We're here sa library and walang magawa kaya, ginawan ko sya ng story..:)
July 17, boringest(if there's such a word) day ever. Classmates making their assignments, studying and etcetera. And ako naman, walang maka-usap na tao. I'm a big loner. As in! Capital L-O-N-E-R! LONER!!!!! Wala naman akong ibang magawa. I mean, I've done my assignments already and nag-advance study na ako. So wala na akong ibang poproblemahin kundi ang makinig at magfocus sa mga sinasabi ng mga teachers namin.
Yan ang tunay na estudyante.
Makapaglaro na nga lang mg Candy crush.
touch touch sa phone, react kapag nagkamali and dismayed kapag na game over.. UWAAAAAAAH! Game over! wala na akong ganang maglaro..
BAkit kasi wala pang teacher? hahays..
"Cion! Tapos ka na sa assignments" tanong ng classmate kong ubod ng haggard.
"Yes. BAkit?" tipid kong sagot. Hindi ko na nga ata kelangang magtanong kung bakit kasi alam ko namang mangongopya lang yan,
"Pakopya naman ako oh." nagmamaka-awa nyang sabi.
Tama nga ang hinala ko.
"K. Hanapin mo dun sa clearbook. Bakit kasi di ginawa sa bahay? Tss." at nagwalk-out na ako.
ganyan ako kabait. NAgpapakopya. Wala namang nagrereact na teachers kaya, confident lang mangpya yang mga classmates ko sa akin.
Everyday nga silang ganyan eh.
Lumabas na lang ako ng room at naghanap ng mapaglilibangan. But I don't think may mapglilibangan ako ngayon.
Napadaan ako sa may AVR. Tsk. May meeting pala ang mga teachers. And ang nakakainis pa is, whole afternoon gagawin. Hindi man lang nila naisip na pauwiin na lang kaming mga students.. Walanjo naman oh.
Hinampas ko ang pader at tumalikod na. Pagtalikod ko, sakto namang bumangga ako sa isang matangkad, matipuno at ... hmmm.. sige, gwapong lalaki.
"Miss? Galit ka ba sa pader?" tanong nya with that so masculine voice.
"hindi. Close kayo ng pader? Baka nasaktan dahil sa paghamapas ko. Kelangan siguro ng first-aid. SIge alis na ako,." sarcastic kong sagot, and then nagwalk-out again ako.
Ganyan talaga ako. Mahilig magwalk-out. >:D
"Grabe ka naman Cion. Napaka-pilisopo mo naman." sabi nya bago pa man ako makalayo.
And then, hinarap ko sya. Of course with poise parin.
"Wow. Stalker. how come you know me?" tanong ko while grinning.
"Feeling. Hindi ah. Classmate mo ako nung elementary. Carl....." tumigil sya at inalok ang kamay nya "At your service." then nakipag shake-hands naman ako.
"Carl.. carl... carl... carl.. carl? CARL??" sabi ng brain ko.
wala akong matandaang Carl numng elementary na kasing gwapo nya.
"Carl...?"
"Davis. CArl Davis." pagcontinue nya.
"WUUUT?! Yung Carl na babakla-bakla, lalam-lampa, gusgusin, mukhang paa..." hindi nya ako pinatapos
"Oo oo . Tama na. You've just described enough. Oo ako yun. Ganyan ba talaga ako kapanget nung bata?"
"Oo. " diretso kong sagot.
"You're so frank." he side while grinning.
"ganyan talaga ang mga magaganda." I replied.
After that, niyaya nya akong lumabas. Well, merienda sa labas. And I forced him to tell what had happened to him. Hanggang Grade 3 ko lang kasi sya nakita, then ayun bigla na lang nawala.
Dito narin daw sya sa aming university mag-aaral ng college. And same kami ng course. Nasa black section kami, so magiging classmate ko talaga sya. Ilang weeks rin syang late, but binigyan sya ng consideration dahil kararating lang rin nya galin sa kung sang poanig ng mundo man sya napadpad.
Wahaha. And, bestfirend ko pala toh nung kinder. Nung Kinder lang din yun. Weid nuh?
"Ang cute mo na ngayon ah." he complemented.
"i know right."
"Hahahah! you're so funny."
Then hinatid nya na ako sa aking mansion. Hahaha. Dapat lang nuh. Lalaki sya eh. That just shows na gentleman sya.
I've learned alot from him. And while he's talking, napansin ko talaga na maraming nagbago sa kanya.
And then, pagkarating namin sa bahay, nagulat ako kasi sinamahan nya ako hanggang sa loob ng bahay namin. I was like "Are we mag-bf/gf" but hindi ko naman sinabi yun.
Ang mas kinagulat ko eh, nung makita ko ang parents nya sa bahay namin talking with my parents..
"What are they doing here" sabi ng brain ko. Mahilig talgang magsalita si brainy. Ganyan talaga ang mga matatalino.. XD
"Uhhmm. Cion, Carl and his parents have come here to tell you something." sabi ni dad
BIG QUESTION MARK (?)
Nabasa siguro ni Carl ang fes ko. kaya nagsalita na sya.
"Yes. Cion, kasi uhmm.. Ang totoo nyan, I really like you. Simula pa nung mga bata tayo. Ah eh.. You know what, nalungkot talaga ako nung nalaman ko na aalis kami at pupunta na sa Italy. Cion, ako nga pala yung parati mong ka-chat sa fb and.." hindi ko sya pinatapos
"Si Carlo Jay?" i askeed
"Yes.. And diba I told you na I like you. Siguro para sa'yo di yun totoo and you thought that I was just playing around, but then I meant it. I really do. "
Hindi parin ako makapaniwala and i just stayed silent. Na overwhelm eh. Ano ba kayo?
"And yeah, I was stalking you on facebook, twitter, instagram and sa lahat ng mga social networking sites na sinasalihan mo. ANd even nung meron pa ang friendster. We were like Grade 5 or grade 6 during that time. "
"Cion, matagal na naming alam na may gusto si Carl sayo coz he was always telling beautiful things about you to us. You\ve been his inspiration when we were in Italy. kaya, pinayagan namin ang gusto nya na umuwi dito para ligawan ka."
"Umm.. Carl, totoo ba talaga ang mga sinabi mo?" I asked carl na ngayon ay nakatungo.
"Yes Cion! I really do." Sabi nya while smiling.
"Ok then. Hindi muna kita sasagutin ngayon. Give me time, and I'll give you chance naman. Don't worry boy." I said.
He smiled gain. Yung smile na alam mong masaya sya and full of hope.
"Really?! Oh I really love you CIOn!" bigla nya akong niyakap.
"I know right/ Haha." i answered
After that, umuwi na sila. We exchanged our numbers. And yun parati na nya akong kinukulit.
July 17 isn't that bad after all. ^^
--END
A/N:
Corny nuh? Hahaha.. Please vote po if this story deserves for your vote. TY! LOVELOTES>> <3
