Wit verduisterd

{3} Amy

Mijn wekker gaat af. 'Bliep bliep bliep' tettert er in mijn oor. Zuchtend kom ik overeind. Vandaag weer zo'n schooldag als alle andere dagen. Ik kleed me aan en slof naar beneden. Daar zit mijn vrolijke moeder een boterham te eten. 'Hey, lekker geslapen?' *Zucht* Hier heb ik dus geen zin in. Ik ga aan de andere kant van de tafel zitten en knik maar. Mijn privéleven gaat haar toch vrij weinig aan. Ik smeer een boterham voor school en borstel mijn krullerige haren. Ik loop naar de spiegel en begin aan mijn make-up. Eerst een zwart lijntje onder, dan een zwart lijntje boven. Daarna zwarte oogschaduw rondom mijn gezicht, wat mascara erop en mijn donkerrode lippenstift op. Zo zie je tenminste niet mijn verschrikkelijke wallen onder mijn ogen. 

Ik loop naar buiten en stap op mijn fiets. Hopelijk ben ik niet te laat.  Ik kijk op mijn horloge. Shit, nog een paar minuten. Ik race door de stad, langs de plek waar ik en Maura vroeger altijd wachtten. Op die kruising, bij de grote boom, daar stonden we altijd op elkaar te wachten om samen naar school te fietsen. Ik voel een traan opkomen, maar ik veeg hem ruw weg. Dat was vroeger. Dit is de nieuwe Amy. Deze Amy is geen kind meer, maar al volwassen. Ik zet snel mijn fiets weg en storm de school in. Snel loop ik naar de les. 'Mevrouw van Hoogenveen, wat is uw verklaring voor het zo laat komen in mijn les?' zegt Kootje. Eigenlijk heet hij meneer Kotelaer. Maar onder de leerlingen staat hij meer bekend als meneer Kootje. 'Uumh, het was erg glad en toen gleed ik uit.' verzin ik snel. 'Hmm. Ga maar snel zitten dan.' Tss, brompot dat het is. Hij begint met de geschiedenisles. 

In de pauze komen Maura, Femke en Kim bij me zitten. Vreemd, meestal zit ik alleen ofzo. Ze deden ook heel aardig voor me. Zouden ze weten wat ik van plan ben? Nee, dat kan niet. Ik heb het aan niemand verteld of opgeschreven. Toch voel ik dat er iets vreemds aan ze is. Ik kijk Kim diep in haar ogen, terwijl ze allemaal complimentjes geeft. Plotseling gaat er een soort rare schok door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen, het wordt niet zwart maar wit! Ik schrik ervan. Ik open mijn ogen weer, en zodra ik naar Femke kijk krijg ik een soort van verhaal in mijn hoofd. Wat is dit? Dit heb ik nog nooit eerder gehad! Ik ben bang dat ik ga flauwvallen. Ik ga even op een bankje zitten en concentreer me op mijn gedachten, probeer ze even op een rijtje te zetten. Het gaat niet. Ik zie in mijn hoofd steeds beelden met vage, zwarte vlekken. Ik pak Maura's hand vast. Met mijn ogen vertel ik haar dat ze me moet helpen. Ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft van het gebaar dat ik zojuist gemaakt heb. Ik heb al in jaren niet meer Maura's hand vastgehouden. Opeens voel ik alweer zoon flits door me. Het voelt alsof ik op mijn gezicht geslagen wordt. Of is het echt? Er komt een soort van warme bron uit mijn maag. Ik voel mee een moment heel fijn. Ik doe mijn ogen dicht. Ik ben een vrolijk bijtje die heel gelukkig rondvliegt en van bloem naar bloem hopt. Ik voel dat er vanuit mijn binnenste iets omhoog komt. Is het geluk, liefde? Vriendschap? Ohh. Nee. Het is mijn middageten. Ik geef over, midden in de Aula. Iedereen kijkt me aan. Er komen zwarte vlekken voor mijn ogen. 'Amy?' hoor ik een vragende stem zeggen. Ik probeer te antwoorden, er komt alleen niks uit mijn mond. De zwarte vlekken overheersen nu. Er komt weer een witte flits, alleen die wordt meteen verduisterd. Wit verduisterd. Dan wordt alles zwart.