3 yıl geçti üstünden. 4. sınıftaydım. Ama hala Ulaşı seviyordum. Beni hala farketmedi. Kardeşi olarak görmeye devam etti. Her gün Allahın her günü onun gözlerine bakmaya devam ettim. Okuldaki son günüydü çünkü liseye başlayacaktı. Ailesinin tayini çıkmış. İstanbula gideceklerdi. Ona ilk ve son kez sarılmayı istedim. Beni görmese de sevmese de sarılmak kokusunu hissetmek.
Okul gösterisi vardı herkes oraya toplanmıştı ama abimin sınıfı Ulaş ile birlikte kapıdaydı. Vedalaşıyolardı. Yanlarına gittim ve hoşçakal deyip sarıldım. İşte o an kalbim öyle hızlı attı ki duracak zannettim. Kokusu çok güzeldi onu hissetmek daha güzel.
Hoşçakal ufaklık dedi. Sessizce uzaklaştım. Hala onun için küçük bi kızdım.
Onun için hiç bi şey ifade etmiyordum. Uzaktan izledim gidişini. Giderken arabadan bana göz kırptı. Sanırım bu anı hiç bi zaman unutamıcam.
O gittikten sonra 1 ay boyunca asosyalleştim.
Kimseyi istemedim yanımda. Bi gün Buse öyle ısrarla aradı ki yine de açmadım. Odamın kapısı çaldı. Ve içeri giren Buse idi. Hadi kalp deyip kıyafet çıkardı dolaptan. Giydim ve zorla dışarı çıkardı beni.
Gezdik eğlendik. İyi gelmişti bana da. Beni sevmeyen biri için üzülmeye değmezdi. Hayatı akışına bırakmaya karar verdim. Hayata yeniden döndüm.
