Hiçbir zaman "İlk başta gıcık olduğunuz kişiler sonradan en yakın arkadaşınız olur." Teorisine inanmamıştım. Ta ki Melih'le tanışana kadar. İlk başta çok egoist ve kendini bir b*k sanan tiplerden olduğunu düşünürdüm. Sonrasında ise onunla yemek yedikçe,dışarıya çıktıkça onu tanıdıkça öyle birisi olmadığını anladım. En iyi arkadaşım olmuştu ve her şeyi beraber yapar olmuştuk. O dönemleri soracak olursanız,lise çağlarımızdı. Klasik kız sohbetleri falan iyice yakınlaşmıştık. O dönemler her ne kadar dershaneden dolayı sıkıcı gelse de sonradan değerini anladık. En kötü yanı ise o dönemler bize sadece biz güveniyorduk. Birde annelerimiz tabii. İnanmayacaksınız ama babalarımız bile güvenmiyordu. Açıkçası ağır dönemlerdi. Melih yakışıklı bir çocuktur. Her zaman 3-4 tane ona takan kız olmuştur. Ben ise o kadar değildim. Kız konusunda hep şanssızdım aslında. Ama yine de yaşadığımız şehrin tip ortalamasının üzerinde olduğunu düşünürdüm. Kızlar sadece popülerlik ve tipe göre erkeklere bakıyorlardı. Karakteri beş para etmez herifler en güzel kızlarla geziyorlardı o dönemler.Popülerlik kölesi ergen insanlardan tiksinmiştim.
Her neyse, şuana gelecek olursak. 4 yıldır bununla yatıp kalktığımız Bolu'dan İzmir'e dayanan bir yolculuğumuz vardı. Ve şuan Ege Üniversitesi (Mütercim-Tercüman) bölümündeyiz. Bu yola çıktığımızda tünelin ucunu bile göremiyorduk. Ama kendimize verdiğimiz söz şuydu;Sonuçların açıklandığı gün fotokopisini alıp babalarımızın suratına atacaktık ve tebessüm edecektik. Yaptık mı dersiniz? İlerleyen bölümlerde anlatacağım. Ve içimizdeki bu nefretin nasıl uyandığını,nasıl hakaretlere uğradığımızda anlatacağım. Melih'le neden İzmir'i seçtiğimizi soracak olursanız. Sıcak hava,plaj partileri,modern insanlar,iyi bir Üniversite etkiliydi. Ve inanın bana buraya geldiğime zerre pişman değilim. Eminim burada yaptıklarımızı anlatınca sizde eğleneceksiniz.
Ha bu arada kendimi tanıtmayı unuttum,Kerem ben :)
