Oma Tosti

Fluitende fluitketel

"Laura wakker worden, je moet naar school!" Monique duwde een trok aan Laura zo hard als ze kon, maar die sliep als een blok. Of als een vierkant zoals haar oma dat zou noemen. "Pfff, dan niet." Geïrriteerd liep ze weer naar beneden. Toen ze verdwenen was, deed Laura één oog open. De kust was veilig. Toen stapte ze uit bed en sloop stilletjes naar de computer van haar moeder. Bejaardentehuis tikte ze in. Snel keek ze wat rond op sites en toen kreeg ze een idee. Snel maakte ze een site aan en noemde hem: *Informatie over Bejaardentehuis Oost-West.

Na een half uur zag de site er goed uit en stond er "informatie" op. Snel printte ze het stukje tekst uit. Die kon ze nog wel eens goed gebruiken...

*Wil jij weten wat ze heeft gemaakt? Ga naar https://bejaardentehuisoostwest.wordpress.com/

Ze liep naar beneden en zag haar moeder op de bank zitten. Zodra Laura de deur open deed zei ze: "Aha, daar ben je!" Laura probeerde een zo zielig mogelijk gezicht te trekken. Haar gezicht werkte en Monique vroeg: "Is er iets, Laura?" "Ehm.." snel bedacht Laura in haar hoofd hoe ze dit zou ging zeggen. "Nou?" vroeg Monique ongeduldig. "Mam, ik weet niet of dat bejaardencentrum nou wel zo'n goed idee is." Ze keek naar de grond, stiekem omhoog glurend om te kijken naar haar moeder's reactie. "Liefje, ik heb je toch al gezegd dat ze echt niet meer thuis kan wonen." "Nee mam, dat bedoel ik niet. Ik weet niet of dit bejaardentehuis wel zo'n goede oplossing is." "Hoezo? We hebben samen gekeken naar een goede oplossing." Laura richtte zich weer tot haar moeder en gaf haar het artikel. "Kijk mam, ik heb dit gevonden." Aandachtig las Monique het stukje door, aan haar gezicht te zien schrok ze er van. En dat was precies de bedoeling!

"Oma, ik ben het!" Laura klopte op de deur van haar oma's kamer. "Oe wacht even hoor. Er klonk een hoop gerommel en uiteindelijk ging de deur open. Mevrouw Tamar keek met een spijkerbroek op haar hoofd, door de kier van de deur. "Ehm... oma, waarom zit er een broek op je hoofd" vroeg Laura verlegen. "Och meisie toch, volgens mij zie je een beetje wazig. Kom snel zitten." Mevrouw Tamar deed de deur verder open en duwde Laura naar binnen. Laura schudde haar hoofd en probeerde niet te lachen om haar vreemde oma. Die was druk bezig met het zetten van thee. Laura liep naar het raam. Ze keek door het glas naar beneden. Haar oma's kamer was op de derde verdieping, ze probeerde zich niet voor te stellen wat er allemaal mis kon gaan. "Het is inderdaad best hoog hè?" zei Bettie. Ze heette eigenlijk Brittany Tamar, maar iedereen noemde haar Bettie. "Eh, ja?" Laura draaide zich om en ging zitten op de bank. "Zo" zei Bettie en ze plofte op de bank naast Laura. "Hoe was school?" vroeg ze als of ze Monique was. "Leuk" antwoordde Laura kortaf. Ze had helemaal geen zin in zo'n gesprek. Een tijdje staarde ze allebei naar de muur.

FUUuuut! Een hoog gepiep vulde de kamer. Laura deed haar handen voor haar oren en keek met dichtgeknepen ogen naar haar oma. "Wat is dat?!" Bettie keek woest om zich heen. Toen keek ze strak naar de fluitketel die op het aanrecht stond. "Alle fluitende fluitketels nog aan toe, waarom fluit die fluitketel zo erg?!" Bettie's ogen leken net kolen die werden overspoeld door vuur. Woest sloeg ze haar mok van tafel. Laura zat ineengedoken te kijken naar haar oma. Haar gestoorde oma. Ineens leek het alsof er een engel met een bak water het vuur in haar oma's ogen doofde. Met een lief klein stemmetje zei ze: "Jeey, laten we mee gaan fluiten!" Vrolijk begon ze een liedje te fluiten. Ze liep naar de fluitketel en schonk de thee in Laura's mok. Laura had het gevoel alsof ze ging flauwvallen. Het ene moment was haar oma bijna ontploft van woede en het andere moment zat ze als een kind van 5 een liedje te fluiten en thee in te schenken! "Alle fluitende fluitketels nog aan toe! Waar is mijn mok?!" Haar oma liet een gebrul horen en liep daarna boos naar haar kamer, ze deed de deur op slot. Hopeloos zat Laura daar maar te zitten. Wat nu? Ze stond op en verliet de kamer. Nog een keer keek ze door het kleine raampje in de deur. "Arme oma" zei ze zacht.