Ok na sana ang buhay ko eh, kung di lang sana ako anak ng tatay ko. Mayaman, matalino, magaling sa sport, at gwapo: yan ang description nila sakin. Pero kahit na ganun lagi akong pangalawa sa mata ng lahat. Ang lagi kasi una ay ang half brother ko na si Xien. Siya ang laging mas mataas ang grade, mas matalino, mas magaling, mas gwapo at mas mayaman. Well, what can I say? Anak ako sa labas eh kaya kahit anong effort ko para maging una, lumalabas parin akong pangalawa.
Di naman ako nagagalit kay Xien eh, actually, nagpapasalamat pa nga ako sa kanya o sa mama nya dahil tinanggap nila ako sa pamilya nila simula ng mamatay ang totoo kong ina. Ang masakit lang ay yung halos araw-araw naipapamukha sakin ng mga tao na -anak ako sa labas at wala akong karapatan maging isang Montreal.
Minsan nga lang nakakasawa na. Ung part na kahit ang taong mahal mo mas pinipili parin ang taong nangunguna sayo. Sabagay, Si Xien, heartthrob o campus prince. Eh ako? eto, dakilang shadow nya, na kapag pinagsawaan na nya sakin naman pumupunta.
One time, I have been fall in love in a girl, halos magmakaawa ako sa kanya noon na akin na lang siya kahit na alam kong sila ng kapatid ko. Alam ko kasi na sa panahong iyon maghihiwalay din sila lalo na pagnagsawa na ang kapatid ko sa kanya. But in the end, inayawan nya ako at handa syang magpamartir para lang sa kapatid ko. Masakit... pero wala akong magawa kasi choice nya yun. Tapos hanggang isang araw lumapit sya saking umiiyak at sinabing tulungan ko syang makalimutan ang kapatid ko. At dahil mahal ko sya, ginawa ko. Dumaan ang mga araw at na balitaan ko na lang nagkabalikan sila kahit kami pa noon ---saklap diba? Pinagmukha talaga nya rebound, tanga at higit sa lahat second choice nya.. pangalawa nanaman..
Iyon na lang ang hiling ko eh, ang may taong magmahal sakin kahit sino pa man ako.
Pero wala.
That time I feel so depress at heartbroken. That also the time when I found my place, a place which I know no one can judge me at make me feel that I'm just a second.
Isa itong valley na kung saan kitang kita mo mula sa taas ang ganda ng paligid sa baba. Halos mapuno na ng bulaklak ang lugar na 'to. I know I can make me look like a gay dahil sa lugar na to. But I don't care as long as na dito na fe-feel ang masarap na simoy na hangin at magandang tanawin, na nakakapagpatanggal ng lahat ng sakit sa buhay na meron ako.
But, the most I like part in this place is the tree which located at the center of the valley na may kulay pink na dahon at ang mas lalong pinaganda nito ay ang mga paru-parung makukulay na laging lumilipad sa taas nito. Para akong nasa ibang bansa. Saktong sakto rin kasi ito sa kinahihiligan ko, a photography.
Pero para sakin di lang iyon ang halaga ng lugar na 'to. Because I promise to myself that, I bring here the person I going to love forever. May karapatan naman akong sumaya diba? And every person deserved to be love, right? Then why would life can't give it to me by not just being a second?
Kahit paru-paru hinilingan ko na. Wishing they could help me to spread love. Yun na lang kasi ang kaya kong kapitan sa buhay ko ngayon, ang mga taong kaya akong mahalin habang buhay.
Please..
Spread love, Butterfly
By: Tjan Edrick Monterial
