Be My Valentine {#MGWLove}

Κεφάλαιο 1

Κατηγορία: Άγνωστοι στην ίδια πόλη 

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για κάποιους είναι ημέρα γιορτής και αγάπης, για μένα πάλι είναι μια ακόμα χαζή μέρα. Ποτέ μου δεν την γιόρτασα, πολύ απλά γιατί ποτέ δεν ήμουν ερωτευμένη και δεν είχα κάνει σχέση. Ήμουν μοναχικός άνθρωπος και δεν μου άρεσαν οι σχέσεις. Οι γύρω μου μάλιστα είχαν πειστεί ότι θα έμενα στο ράφι και με κάθε ευκαιρία μου έλεγαν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι πρέπει να αρχίζω να παίρνω ήδη γάτες ή σκύλους όπως όλες οι σωστές γεροντοκόρες.

Έτσι και φέτος, ήδη από τα μέσα του Ιανουαρίου μερικά καταστήματα ετοιμάζονταν για την συγκεκριμένη μέρα. Αρκουδάκια που κρατούσαν καρδιές ήταν παντού σε βιτρίνες, τα κόκκινα υφάσματα κοσμούσαν τα μαγαζιά επίσης, μετατρέποντας εμένα σε ταύρο με τα νεύρα μου να έχουν χτυπήσει τις ανάλογες αποχρώσεις. Υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι είναι μόνο για μερικές εβδομάδες και μετά τέρμα όλα αυτά. Έτσι και έγινε οι πρώτες εβδομάδες του Φεβρουαρίου πέρασαν και ήρθε εκείνη η μαύρη βδομάδα όπου όλοι οι ερωτευμένοι ασχολούνταν με τα δώρα που θα ανταλλάξουν και τι θα κάνουν εκείνη την ημέρα. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν οι τρεις κολλητές μου με ξύπνησαν πρωί πρωί την παραμονή για να πάμε για ψώνια καθώς όλες ήθελαν να κάνουν ένα όμορφο δώρο στους φίλους τους. Η εξόρμηση άρχισε πρώτα στα μαγαζιά με αντρικά, για δώρα κάποια ρούχα και μετά σε μαγαζιά με εσώρουχα διαλέγοντας ότι πιο κόκκινο, μικροσκοπικό και φανταχτερό υπήρχε. Εγώ πάλι ήμουν κολλημένη με το κινητό χαζεύοντας οτιδήποτε μπορούσε να με κάνει να ξεχαστώ από όλο αυτό. Είχα κατεβάσει ήδη τον τρίτο καφέ για να ξυπνήσω αλλά και για να έχω κάτι να με απασχολώ όσο εκείνες έκαναν επιδρομή στο μαγαζί και στα δοκιμαστήρια. ''Εσύ έτσι θα κάθεσαι, δοκίμασε κάτι και άσε τον καφέ κάτω θα σε χτυπήσει στα νεύρα η καφεΐνη'' έλα όμως που ο καφές με είχε χτυπήσει ήδη στα νεύρα ''Συγνώμη τι ακριβώς να δοκιμάσω από αυτά, ούτε που μπαίνω μέσα σε τόσο μικρά πράγματα. Και να τα δοκιμάσω να τα κάνω τι. Ξέρετε κάτι φεύγω, δεν θα μου σπάσουν τα νεύρα όλες αυτές οι ερωτοβλακίες'' τους άφησα τις τσάντες τους και έφυγα τρέχοντας από το μαγαζί με τα εσώρουχα που με έπνιγε την τελευταία μισή ώρα. Βγαίνοντας έπεσα πάνω σε έναν νεαρό ο οποίος έβγαινε από το διπλανό μαγαζί. Η σύγκρουση ήταν έντονη και έχασα την ισορροπία μου. Παραλίγο να βρεθώ στο πεζοδρόμιο όμως με κράτησε από τα χέρια. Όταν τον κοίταξα ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει. Μελαχρινός, με γεροδεμένα χέρια από ότι κατάλαβα. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και το αεράκι έφερνε τουφίτσες στο μέτωπο του ενώ τα καστανά του μάτια καλύπτονταν από ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας. ''Είσαι εντάξει;'' Με ρώτησε με την μπάσα φωνή του και νομίζω πως ξέχασα πως μιλούν. Ξερόβηξα ανασυγκροτώντας τον εαυτό μου και αφού με κοίταξα, για να πάρω μακριά τα μάτια μου από τα δικά του, γύρισα χαμογελώντας σε εκείνον ''Ναι μια χαρά, συγνώμη που έπεσα πάνω σου ελπίζω να μην έσπασα κάτι'' είπα και έδειξα την χάρτινη τσάντα που κουβαλούσε ''Μην αγχώνεσαι δεν είναι εύθραυστα'' μου απάντησε και ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. Τα λακάκια που εμφανίστηκαν στα μάγουλα του με αποτελείωσα. Ζήτησα συγνώμη και στράφηκα μακριά του. Με γρήγορα βήματα έφτασα στο σπίτι μου ελπίζοντας πως θα ησυχάσω και θα καλμάρω την καρδία μου που χτυπούσε έντονα λόγο του ρυθμού με τον οποίο περπατούσα, αλλά με περίμενε ένα χάος. Στο διπλανό διαμέρισμα είχαν μετακόμιση. Έπιπλα παντού και μεταφορείς να πηγαινοέρχονται.