What Happens After M.U.???

Shot 1

"People change. Feelings change." napangiti ako ng mapait dahil sa nabasa kong status sa fb.

Change.

Yeah, change.

He change.

I sip my coffee and put my cellphone on my pocket.

Nandito ako ngayon sa cafeteria. Break pa namin.

Uminom ulit ako ng kape.

Its January already and ang ginaw na ng panahon. Samahan pang umuulan na lang palagi.

Napatigil ako sa pag-inom ng nakita ko siyang pumasok sa cafeteria.

Ibang-iba na talaga siya.

Sarap kantahan ng iba na ang yung ngiti, nagbago ng lahat sayo....

He was not like this before.

We were not like this before.

Napabuntong hininga na lang ako at yumuko.

Naalala ko pa.

Dati, hindi man kami masyadong close sa personal, but we have are own version of being close.

Pasimpleng kaming gumagawa ng mga bagay for each other. Some may had notice it, but a lot of them don't.

We text until midnight. Text each other some sweet punchline. Treat each other as someone special.

MU. That what they call our relationship before.

Mutual understanding.

We treat each other more than friends, but were not lovers. We both like each other, but we dont have commitment.

I can still remember how he call me LIKE. How his simple greetings, Hi Like, make me smile.

Naalala ko din. Minsan pinasagot siya ng math teacher namin sa board. But, he didn't answer the question correctly.

That night, i made him a whole bondpaper notes and explanation of the topic. Kahit ang daming homework nun, ginawan ko pa rin siya.

Pero, hindi ko din naibigay sa kanya. Nahihiya ako. Hindi ko alam kong bakit. Ganun naman talaga diba? Kahit gaano pa kayo ka close sa text ay nagkakahiyaan din kayo sa personal.

Siguro dahil takot akong tuksuhin ng mga kaklase namin. Siguro ay nahihiya lang talaga ako sa kanya. Siguro.

Ilang ulit ko din siyang sinulatan ng notes. Ilang ulit din akong nagtangkang ibigay yun sa kanya. Pero, ni isa ay wala akong naibigay. Nakakatawa diba?

Yung mga simpleng asaran namin noon ay lihim akong pinapakilig.

Minsan nga nagkaroon pa kami ng pustahan noon kung kaninong grupo ang makakakuha ng malaking score sa isang presentation.

At ang kapalit, ay gagawa ng fansign sa isa naming kaklase.

Ako ang nanalo nun. Pinilit ko siya ng pinilit na gawan ng fansign ang isa naming kaklase na nalilink sa kanya.

Pero ang totoo, ayoko talaga. Gusto ko, ako na lang sana ang gawan niya ng fansign.

Tulak ng bibig kabig ng dibdib ika nga.

Pero in the end, hindi ko din siya napilit. At bilang kapalit ay ginawan niya ako ng loombands. Which I still keep until now.

Bukod don, he also give me a stuff toy and a necklace as a christmas gift.

Nakakatawa nga kasi yung stuff toy lang naman talaga sana ang regalo niya sa akin.

Then yung bestfriend ko which turn out to be his cousin ay binigyan niya ng necklace ay sinabihan ko lang ng ang ganda ng necklace. Then, she said that the gift that I really want is a necklace and not a stuff toy.

Which is not true. Dahil, i really dont like wearing necklaces. I prefer having a stuff toy as a gift.

Sinabi ko yun sa kanya. But he ignore it. He is determined to give me a necklace. And he did.

"Hi, Liz nakita mo ba si Quen?" napatigil ako sa pag-iisip ng nagtanong sa akin ang isa kong kaklase.

"Nakita ko siya kanina, pero I guess umalis na siya."

"Ahm. May number ka ba niya? May kaylangan kasi si maam sa kanya." right, kung sino man ang dapat nakakaalam ng number niya ay ako yun. I used to be the one.

"Sorry, wala eh." pero hindi na ngayon.

A year had passed at ang dami ng nagbago.

All through out the time na mag-MU kami ay hindi siya nagtangkang manligaw sa akin.

Maybe because both of us is contended of what we have. Both of us is taking everything slow. Both of us think that things wont change.

But it did change.

Dati, I used to text with him until midnight.

Ngayon, ni number niya ay wala ako.

Hindi ko alam anong nangyari. He change his number. And I did the same.

Dati, we used to treat each other as someone special.

Ngayon, we were like strangers to each other.

Hindi ko alam kung sino ang unang bumitiw kong ako ba o siya.

Pero, hindi ko rin masasabing bumitiw ako. Because its still him.

Siguro, siya. Siguro, nagbago na talaga siya. Siguro, may gusto na siyang iba.

Pero, wala akong karapatang sumbatan at pagbintangan siya.

Dahil unang-una, wala siyang obligasyon sa akin.

Dahil walang kami.

Walang naging kami.

Sabi nga ni Sarah, there was never an us.

But, for now. I will just stick and believe in the saying Everything happens for a reason.

I will just wait until i will find out what is the reason for all of this.

And I will just keep and hide this feelings of mine for him.

Until the day will come that this stranger relationship between the two of us will end and we will go back of what we used to be.

Dahil miss ko na yun.

Miss na miss.

###########################

Hi there! So, here is my 3rd one shot. Hope you will like it dahil ako, oo .

This is my favorite one shot story that I had made.

Thanks!