Aşk öyle kutsaldır ki. Kime, ne zaman, nerde aşık olacağını bilemez insan. Bazen hiç olmamamız gereken birine aşık oluruz bu berbat bir durum olsada engel olamayız.
Ben, üvey kardeşime aşık olmuştum. Kahretsin ki! Üvey de olsa kardeşimdi. Dudaklarından "Abi" sözcüğü döküldüğünde o an ölmek istiyorum, nefes almayı unutmak istiyorum. O beni abisi olarak severken ona aşık olmak çok kötü bir duygu.
Bazen hayal ediyorum, büyüyecek oda birine aşık olacak engel olamayacağım, ellerimden kayıp gidecek. Sonra çıkacak karşıma o öpmek için yıllarca beklediğim dudaklarından "Abi ben evleniyorum." sözü dökülecek evlenme diyemeyeceğim, sana köpek gibi aşığım diyemeyeceğim kendi ellerimle başkasına teslim edeceğim.
Sahi bundan daha berbat bir duygu varmı? Yok. Kahrolası babam annesiyle evlenmeseydi bu lanet hissi yaşamayacaktım. O masum yüzünü, gülen gözlerini görmeyecektim.
Herkesin Veliaht bildiği ben RÜZGAR ARAS acizce üvey kız kardeşime aşıktım.
