Henüz küçük bir kız çocuğu iken büyüdü o. Kalbi yorgundu hep. Bitmişti. Tükenmişti. Dizilerinde olması gereken yaralar kalbindeydi. Yorulmuştu. Kendinden soğuyordu her gün. Yaşadıkları için kendini suçlayıp "ben hak ettim." diyordu. Fakat o bile ne yaptığını, nasıl bu hale geldiğini bilmiyordu.
Bir çarşamba günü akşam üzeri, fiskosun önüne koyduğu sandalyesinde oturuyordu. İnce uzun parmakları arasında tuttuğu sigarasını usulca dudaklarına değdirdi genç kız. İçine çekti yavaşça. Boğazını yakarak cigerlerine ulaşan sigara dumanını üfledi sakince. Çayını yudumladı. Çayı hep şekersiz ve demli içerdi. Sigarası acıydı hep, çayı acıydı.
Hava kararmaya başladığı vakit, kalktı ve ışığı açtı. Karanlıktan korkardı.
Karanlıktan çok korkardı.
