Ιππότης Ή Ήρωας;

Η αποχώρηση

Οι δυο μορφες περπατουσαν στον διαδρομο με τα βηματα τους να αντηχουν παραξενα δυνατα.
Η νεανικη φωνη ενος αγοριου εσπασε την μονοτονια.
"Πες μου τον αριθμο ξανα" μουρμουρησε.
"Εκατον εβδομηντα δυο" απαντησε μια κοριτσιστικη φωνη.
Συνεχισαν να περπατουν σιωπηλοι.
Και ξαφνικα, λες και το ειχαν συμφωνησει σιωπηλα, σταματησαν. Κανενας ομως δεν εκανε αλλη κινηση. Εμειναν μαρμαρωμενοι στη θεση τους, λες και φοβουνταν να φυγουν.
"Ζακλιν..." ψιθυρησε το αγορι ξανα.
"Αντιο" συνεχισε και χαμογελασε απαλα στο κοριτσι.
"Οχι! Περιμενε! Οχι ακομη..." φωναξε και αρχισε να κλαιει γοερα.
"Σε παρακαλω... Ξερω πως ειναι δυσκολο να μεινεις μονη αλλα πρεπει να γινει!"
"Δε λεω γι'αυτο... Για την Δοκιμασια..."
"Ωχου με τις ανυσηχιες σου. Ολοι το περασαμε αυτο. Και θα το περασεις και εσυ πολυ ευκολα. Μην κανεις σα μωρο παιδι! Δεν ειναι τιποτα"
Του τραβηξε το χερι.
"Γιατι δεν μενεις αλλο λιγο; Αλλη μια μερα..."
"Εδωσα μια υποσχεση!" υψωσε τη φωνη του το αγορι και τιναξε το χερι της απο το δικο του.
Τον κοιταξε λυπημενη.
Υστερα φανηκε να ηρεμει και της χαμογελασε ξανα.
"Θα γυρισω συντομα, το υποσχομαι. Ουτε που θα καταλαβεις οτι ελειψα"
Ανοιξε αργα την πορτα.
"Ναι καλα! Ετσι ειπε και η..."
Εκλεισε την πορτα δυνατα πριν προλαβει το κοριτσι να ξαναμιλησει.
Αφησε μια κραυγη απογοητευσης.
"Γιατι;" φωναξε και αρχισε να κλαιει ξανα.
"Ελα πισω" βογκηξε μεσα στους λιγμους της.
Ο διαδρομος φαινοταν πιο αδειος απο ποτε. Τιποτα δεν ακουγοταν περα απο τους αδυναμους λιγμους του κοριτσιου.
"Οχι!"