Her gece olduğu gibi yine eve tıkılmış film izliyordum. Ta ki pencemi bir taş kırasıya kadar. Taşla beraberinde bir kağıt parçası da gelmişti. İçinde bir not vardı. 'Herşey senin için yeni başlıyor' diyordu. Acaba kim atmıştı bu taşı. O not neden bahsediyordu. Bunları merak ediyordum. Hemen percereye yaklaştım. Dışarıya baktım. Ama kimseler yoktu. Çok garip bir olayla karşı karşıyaydım. O not acaba ne kastediyordu. En sonunda kafaya takmayı bırakmıştım. Dışarıya çıkmak istiyordum. Biraz hava almak iyi gelirdi belki de. Üzerime deri montumu alıp dışarıya çıktım. Verdim kendimi o bahar gecesinin karanlığına. Yürüyordum nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum. İyi geliyordu bana.
Ormanlık alana doğru yürüyordum. Bir ses duydum ağaçların arasından. Bir kadın sesi...
Yalvarıyordu sanki...
Acı çekiyordu belliydi. ''Yadım edin nolur." diyordu. Hemen koşarak o karanlık ağaçların arasından atladım.
Kadın yaralıydı. Hemen kucağıma aldım.
"Ne oldu size böyle."
Halsiz bir halde "Lütfen bana yardım edin. Ne olduğunu hatırlamıyorum. Hiçbirseyi hatırlayamıyorum" diyerek başını öne eğdi.
"Şu yaranıza bir bakmamız lazım" diyerek eve götürdüm.
Kadın adamın kollarında bayılmıştı.
Yorgundu belkide, adam çok merak ediyordu. Ve eve vardıklarında elektiriklerin olmadığını farketti adam. Karanlıkta bir mum yaktı. O mum adeta odayı aydınlatıyodu. Kadın ağır yaralıydı. Muhtemelen hayvan saldırısına uğramıştı.
Adam kadının yarasına pansuman yapıp sardı. Ve kendi yatağına yatırıp, üzerini örttü. Ve kendiside kanepeyede uyudu.
Ve sabah olmuştu..
Kadın uyandı. Adam ise çoktan kahvaltıyı hazırlamıştı ve kadının uyanmasını bekliyordu.
Adam kadına seslendi;
"Günaydın hanımefendi"diyerek.
Kadın ise hiçbirşeyden habersiz tavana bakıyordu ve adamın sesiyle irkildi. Ve ona " nerdeyim ben , sen de kimsin , nasıl geldim ben buraya" diyerek cevap verdi.
Adam ona hayranlıkla bakıyordu. Çünkü kadın çok güzeldi. Siyah saçları buğday rengi teni ve içine dalıp kayıp olabileceğiniz kadar güzel deniz mavisi gözleri vardı. Adam ona "dün akşam sizi ormanda yaralı bir şekilde buldum. Nasıl o hale geldiniz acaba" dedi.
Kadın hatırlamıyordu. Adını, kim olduğunu dün akşamı ve daha öncesine dair hiçbirşey hatırlamıyordu. Şaşkın şaşkın bakıyordu sadece. Ve "hatırlamıyorum allahım hiçbirşey bilmiyorum kim olduğumu hiçbirşey yok" dedi ve hüzünle kafasını eğdi.
Adam şaşkındı. Kadına acıyordu. Adam ne yapacağını bilmiyordu. Ve kadına "İsterseniz hatırlayana kadar burada kalabilirsiniz. Zaten yaralısınız. İyileşir burada. Günlük pansuman yaparız" dedi.
Kadın çok sevinçliydi. O deniz mavisi gözlerinin içi gülüyordu. Ve yerinden sıçrayarak "olur olur çok sevinirim. Kalacak yerim de yoktu. Çok iyi olur" dedi.
Adam çok sevindi buna. Çünkü adam kadına çok ısınmıştı. Adam kahvaltıyı hazırlamıştı çoktan ve bekliyordu kadını ve " kahvaltı yapmaya ne dersin." dedi.
Kadının gözleri hemen açıldı çünkü çok açtı. Belki bi kaç gündür yemek yemiyordu. Ve karnı guruldadı.
Adam gelerek "hadi hemen kahvaltı yapalım yoksa karnının gurultusunu komşular deprem sanacaklar" dedi.
Kadın sinirli sinirli bakarak göz devirdi.ve "espiri yeteneğine bayıldım..... Hmm ismin neydi senin ya " dedi.
Adam kadını resmen süzüyordu. Kadın çok güzeldi. Bi saniye bile gözünü ayırmıyordu ondan. Ve " senin güzel gözlerinin mavisi kadar mavi olan deniz ismim" dedi.
Kadın şaşkınlıkla bakıyordu. İltifat etmişti sadece adam. Kadın bi anda hüzünlendi çünkü kendi ismini bilmiyordu. Ve somurtarak "sana ismimi söylemek isterdim ama bilmiyorum. Ama bana Tuğçe diyebilirsin. Tugce ismini çok severim" dedi.
Ve adam gülümseyerek " tamam Tuğçe hadi çay soğumadan önce kahvaltımızı yapalım. " dedi.
Çok açtı kadın. Hemen masaya oturup, çayını yudumladı.
Kadın hoşlanmıştı adamdan. Çok ısınmıştı ona. Güveniyordu belki de. Adamda bir güven verici hava vardı onun için. Günler haftalar geçti. Ama kadın hala birşey hatırlamıyordu. Ama adama bağlanmıştı. Belki de hatırlamak istemiyordu. Çünkü o adamı seviyordu. Ona aşık olmuştu. Ve adam da ona karşı boş değildi.
Onu kaybetmek istemiyordu adam.
