In een klein stadje in het oude Engeland, in een zeer groot huis dat hun rijkdom uitstraalde, woonde de Darlingfamilie. Vader George Darling, moeder Mary Darling, hun kleinste zoon Michael, zijn oudere broer John, hun oudere zus Wendy en Baelfire. Een wees die in hun huis was ingebroken op een zeer koude dag in december, wanhopig op zoek naar warmte en eten. Moest het niet aan de hond van de familie hadden gelegen was hij er mee weggekomen. De geliefde hond begon te blaffen wanneer hij de onbekende jongen zag eten van het brood dat op de grote tafel in de eetzaal lag. Wendy was de eerste die kwam kijken waarom hun geliefde hond zomaar begon te blaffen, en ook de eerste die Baelfire zag. Buiten de hond dan. Van schrik en angst greep Wendy naar het eerste ding in haar bereik stond om haar te beschermen voor de vreemde voor haar: een klein, zwart beeldje.
Terwijl ze dingen als 'Wie ben je?' en 'Wat doe je hier?' naar hem schreeuwde, hief Baelfire zijn handen om te laten tonen dat hij geen kwaad wou doen. Hij begon meteen te smeken om hem niet te verraden, dat hij meteen zou vertrekken. Wendy liet haar 'bescherming' zakken en keek naar de vreemdeling die er nu veel vertrouwelijker uit zag. Hem verraden deed ze het niet. Ze hielp hem zelf. Nadat hij zichzelf had voorgesteld als Baelfire had zij hem verstopt in een geheime kamer naast de hare. Ze behandelde hem als haar nieuwe broer, gaf hem eten en drinken, zorgde voor hem. Wanneer Wendy's ouders de geheime ruimte ondekte was vooral haar vader woest op haar. Haar moeder kon de woedende George Darling toch laten afkoelen na de situatie van Baelfire uit te leggen aan hem. Ook de charmes van Baelfire hielpen hierbij en het feit dat Baelfire met alles wou helpen.
Baelfire (of gewoon kort Bae) had een zwaar verleden. Zijn moeder was op een avond plots verdwenen en is nooit meer teruggekeerd. In de hoop zijn vrouw terug te vinden, deed zijn vader er alles aan om moediger te worden en haar te gaan zoeken. Hij nam verkeerde beslissingen en werd zo door alles wat kwaad was in het donkere kamp van de zwarte magie gesleurd. Vast in de klauwen van het kwaad, dronken door de macht die het hem gaf, gaf hij het enige op wat hem goed maakte: zijn eigen zoon, Bae.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De gekrulde lokken van Wendy danste schokkend op en neer, met elke woedende stap die ze nam. Haar vader's luide stem weergalmde nog steeds door haar hoofd. 'Jij bent nutteloos met al dat gedroom!' Dit was de druppel voor haar. De ramen trilden wanneer Wendy haar deur toesloeg, waardoor ze haar vader nog eens hoorde brullen dat ze haarzelf wat moest inhouden. "Wendy, alles oke?" "Baelfire, ik ben het hier beu..." De jongen die stil op zijn bed zat te luisteren naar de ruzie tussen George en Wendy, kroop van zijn bed en stapte naar haar toe. Op zijn gezicht stond medeleven te lezen. Iets wat Wendy nu wel kon missen als kiespijn. "Kijk niet zo." zei ze venijdig, "Ik hoef geen medelijden." De arm van Baelfire nam de hare zachtjes beet. Met zijn andere hand streelde hij over haar wang. "Kalmeer nu maar, in plaats van zo kattig te doen." Wendy sloot haar ogen en ademde diep in en uit. Haar woede trok langzaam weg uit haar lichaam en maakte zo plaats voor schuld. Ze voelde zich schuldig omdat ze zich zo gedraagde tegenover Baelfire. "Het spijt me, Bae. Ik liet me even gaan. Hij lachtte weer met mijn dromen." zei ze treurig.
