Bryle has a simple life as a photographer. He has a nice job, he's always positive and he's always with his ultimate soulmate--- his Camera.
But he never know that there is more to explore in his life when he met a girl at the train station that mak...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
📷Bryle's POV
Life is like a picture and its photographer. Minsan kahit pangit or plain lang ang view ay nagagawa parin itong gawing maganda ng isang photographer. by finding its perfect angle. Ganoon din sa life. Minsan kahit gaano kapangit yung sitwasyon or araw mo, you still have the choice, to be happy or not.
Para sa ibang photographer It's hard to find a perfect shot. Why? Because there is always a flaws in everything. Pero para sa akin hindi iyon mahirap hanapin. Because being contented is perfect. You will picture a thing perfect if your contented on it.
Eto ako ngayon, naglalakad sa loob ng train station. Halos araw-araw ako dito pumupunta upang sumakay ng tren papuntang office na pinagtratrabahuhan ko. Im a photagrapher. Photography is my fashion.
Bitbit ang envelope na naglalaman ng mga develop pictures na na-capture ko ay tahimik lamang akong naglakakad papasok ng tren kaso napahinto ako ng may makitang isang perfect view.
Sa tabi ng tren ay may roong magandang babaeng nakasuot ng puting dress. Solo itong naka-upo sa upuang napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak, habang tahimik at seryosong nagbabasa ng libro and the air gently wave her hair.
This view is perfect! Kinuha ko ang DSLR na nakasukbit sa leeg ko at iniangat ito.
*Click*
Woah. Ang ganda ng picture. Ang ganda niya.
Ibiniba ko na ang DSLR ko at muling tumingin sa direksyon niya pero ng muli akong sumilay sa kanyang pwesto ay wala na siya. Marami naring tao doon. Agad akong lumapit sa kinauupuan niya kanina. Pero wala na talaga siya.
Napa-upo nalang ako doon dahil sa panghihinayang pero may isa akong bagay na nakita sa tabi ko. Inilapag ko sa tabi ko ang hawak kong envelope at dinampot ang silver na kwintas na iyon na may pink heart na pendant sa gitna.
Narinig kong tumunog yung tren.
Shit!
Nagmamadali akong pumasok doon at nang makapasok ay laking ginhawa ko.
Wooh! Akala ko maiiwan ako! Napatingin ako sa hawak kong kwintas. Sana maging lucky charm koto.
--------♥-------
📖Dana's POV
Yung kwintas ko! Nagmamadali akong tumatakbo papunta sa loob ng train station. Agad akong pinapasok ng mga guard dito since parang naging second home ko narin to at naging ka-close ko na lahat ng guards at stuffs dito.
"Oh no!" Nasabi ko nalang ng di madatnan sa kinauupuan ko kanina yung kwintas ko.
Yun na nga lang yung huling ala-ala sa akin ni mama bago siya mawala eh! Napa-iyak tuloy ako.
Flashback....
Me and my kuya Dallen is living in our Tita. Were living in Tita Amie's house since our mother left us to go abroad to work. My father died when we are little kaya si mama na ang nagtra-trabaho para sa amin.
