Met een harde ruk gooi ik m'n zachte dekens over m'n hele lijf heen, draai me op m'n zij en probeer m'n ogen dicht te doen.
Geen slaap, denk ik na een vijftal minuten. Terwijl iedereen weet dat je na die tijd niet gelijk in slaap kan vallen, maar dat weet ik ook.
Ik wil me gewoon de gedachte geven dat ik heb geprobeerd te slapen.
Ik probeer mezelf op te trekken en m'n telefoon te pakken.
Je hebt 1 nieuw bericht van sophie, komt er op het vergrendelschrem te staan.
Ik type m'n code in die al honderd jaar het zelfde is, ofja één maand, maar voor een normaal zestien jarig meisje is één maand door het schooljaar heen gelijk aan honderd jaar. Buiten in de vakantie, dat zijn uitzonderingen.
Sophie: "Wil je aub m'n foto like op insta, want ik heb 99 like's en dat is zielig 😊"
Sophie: "Lm, ik heb er al 100 xxxx "
Jij: "Weet je wat zielig is? SCHOOIEN OM LIKES 😑"
Maar net als ik op verzenden wil klikken ben ik weer zo vriendenlijk om het bericht te delete
en gewoon 'xxx' te sturen om een aardige indruk achter te laten.
Wat zielig is dit, vragen om like's aan een persoon in de klas die je maar half kent.
Ik leg m'n Iphone terug op het nachtkastje en pak het boek van de Hunger Games
Na twaalf keer uitlezen kende ik elke zin van buiten maar toch blijft het rustgevend om samen met een heerlijke latte machiato
het te lezen.
Op een of andere manier lijkt het boek m'n enige vriend. En ja het is een boek maar je begrijpt wel wat ik bedoel...
Op mijn school is er namelijk niet echt iemand die echt om me geeft.
Buiten als het om like's gaat...
Soms wil ik gewoon verhuizen, verhuizen naar een plek waar niemand ook maar een fuck van mij heeft gehoord en een
zwier aan m'n saaie leventje te geven.
Maar het zit je niet altijd mee...
