"Angel, sta eens op, dadelijk ben je te laat!" Hoor ik mam vanaf de trap naar boven schreeuwen.Ik probeer mijn warme bed uit te komen maar vandaag lijkt het nog een stuk makkelijker als normaal. Al zingend '10.000 luchtballonnen' loop ik met een brede lach de trap af.
Ja ik ben eens gelukkig voor de verandering...
"Luister Angel," begint mam al klagend. Voor dat ze haar zin kon afmaken kom ik er al tussen."Jaja, ik zet m'n wekker wel wat vroeger," ze kijkt me aan alsof ik haar gedachten kan lezen, dat is ook want deze zin moet ik elke morgen aanvullen."Liefje, zo hoef je ook niet te reageren. Ik wilde gewoon zeggen dat je vanavond op tijd thuis moet komen. We moeten namelijk iets bespreken"
"Bespreken? Wat heeft Amélie nu weer misdaan" plaag ik tegen m'n zus. Amélie kijkt naar school me zwaar geïrriteerd aan. "ECHT WAAR ANGEL? IK HEB TENMINSTE VRIENDEN" schreeuwt ze hard tegen me en geeft me een trap tegen m'n scheen.
Er kwam wat speeksel uit haar mond, jakkes.
"ANGEL EN AMÉLIE, NU IS HET GENOEG! HAAST JULLIE MAAR WANT IK HOEF NIET WEER EEN TELEFOONTJE VAN DE DIRECTIE OMDAT JULLIE TE LAAT ZIJN" roept mam woedend. "Sorry dat jij ons gemaakt hebt," mompelt Amélie bijna onverstaanbaar. Mam kijkt haar boos aan maar zegt niets omdat ze, denk ik, geen zin heeft in weer zo'n dagelijkse ruzie.
Na weer een lekkere *ughu* diepvries boterham storm ik de trap op om me in no time om te kleden. Over vijf minuten moet ik bij Jayec staan om met haar samen naar school te fietsen maar dat haal ik nooit dus stuur ik een bericht dat ik weer eens vijf minuten later ben. Die 'weer eens' doe ik er wel niet bij, dat weet ze goed genoeg. Na toch een uitgelopen vijftien spring ik op de fiets en trap ik zo hard ik kan om toch nog een beetje op tijd te zijn.
"Voortaan wat vroeger opstaan denk ik," zegt Jacey geïrriteerd. Een zucht is het enige wat ik kan antwoorden na zo hard fietsen. Op school trek ik een sprintje naar mijn kluisje waar Tom en Claire al weer klef staan te doen. "Moet dit nu?" vraag ik op een nog een beetje aardige manier. Claire rolt met haar ogen "Sorry kleuter als je dit nog niet aan kan zien." Ik voel me op een of andere manier een beetje beledigd over die 'kleuter' maar doe net of het me niks kan schelen en doe gewoon verder.
Over de lessen zeg ik maar beter niks want daar gebeurd toch nooit iets spannend. Buiten het punt dat mevrouw Huismans stikte in haar eigen speeksel...
