In de game...

Hoofdstuk 2

Het kleine dorpje leek wel uitgestorven. Er was geen enkel geluid te horen en er zat van alles onder het stof. Als je met je vinger over een vensterbank in één van de huizen ging, kon die vinger verzwolgen worden door hetgeen dat onder dat stof verborgen zat. Het dorp was niet verlaten. Maar elk huis was verlaten. Het dorpje week heel erg af van het gemiddelde dorp. De huizen beneden waren verlaten, maar boven die huizen zweefden tientallen boomhutten. Grote en kleine boomhutten. Hoge en lage boomhutten. Raar gevormde en hele strakke boomhutten. Alles was verbonden met grote bruggen. Auto's reden er niet, daar waren die bruggen niet sterk genoeg voor. Je kon er alleen fietsen of lopen. De mensen die er woonden, waren bijna nog vreemder dan de huizen. Het leken wel holbewoners, maar qua taalgebruik en manieren waren ze heel chique. Ze hadden alle moderne technologie bij de hand en iedereen had het nieuwste van het nieuwste. Er was een regel in dat dorp dat iedereen hetzelfde moest hebben, zodat nergens mee te pronken viel. Alleen de huizen mochten verschillen. Iedereen had dezelfde fiets, alleen verschillende groottes. Iedereen droeg dezelfde kleren, alleen in verschillende maten. Zo kon niemand buitengesloten worden om zijn spullen. Er was een basisschool, middelbare school en er zat zelfs een universiteit, met leraren uit dat dorp. De meeste mensen waren familie van elkaar, maar er waren een paar anderen toegelaten in het dorp die geen familie waren. Vier daarvan waren George, Simon, Peter en Julia. Ze waren samen met hun ouders naar dit dorp verhuisd, omdat ze wisten dat hier zo'n goede universiteit zat en Julia en Simon hadden dat nodig. Zij zaten allebei op VWO niveau. George en Peter deden HAVO. Hun ouders, Wendy en Kevin, hadden via internet dit dorp gevonden. Maar hun kinderen waren daar alles behalve blij mee. Zij haatten dit dorp. Ze moesten al hun vrienden en vriendinnen achter laten en een heel nieuw leven opbouwen in een leven vol boomhutten, uniformen en onbekenden. Toen ze eenmaal wat meer gewend raakten, wat vooral kwam door hun high-tech spullen, hadden ze ook al vrienden gemaakt. De broers en zus gingen altijd met elkaar om, net als een ander groepje pubers. Ze zaten allemaal tussen de 9 en 16 in. De groep vrienden werd uitgebreid met drie mensen: Harry, Kim en Lisa. Alledrie broer en zus. Harry was gelijk de jongste met 9. Peter was met 16 het oudste. Ze gingen altijd met elkaar om en deden dingen die andere pubers niet deden. Eerst gingen ze voornamelijk gamen, maar later gingen ze steeds meer naar beneden om het dorp onder hun dorp te verkennen. Harry met 9-jarige leeftijd en Kim met 11-jarige leeftijd waren dan het snelste beneden. Julia, Simon en Lisa met 14-jarige leeftijd, George met 15-jarige leeftijd en Peter met 16-jarige leeftijd waren iets langzamer. Maar de middag dat ze wel gingen gamen, liep alles verkeerd.