Er liep een meisje de zaal binnen. Eliza liep naar haar toe en keek haar aan. Het meisje keek terug en daarna keek ze de rest van de mensen in de zaal aan, tot haar blik bij mij bleef hangen. Ik glimlachte naar haar en wenkte dat ze moest komen, maar voor ze iets kon doen werd ze weer opgehaald door de man die haar had gebracht. Na een tijdje kwam het meisje weer terug en ik liep naar haar toe, ik gaf haar een briefje wat ik net snel had geschreven en ging weer terug naar mijn plek. Één voor één werden alle mensen uit de zaal opgehaald tot ik alleen over bleef. Een man kwam binnen lopen om me mee te nemen ik verzette me uit alle macht, maar de man was sterker. Ik werd meegenomen naar de grijze kamer. De mannen die me daar opwachtten spoten de injecties in en alles werd zwart.
Ik schrok wakker net als alle andere keren dat ik hier had gezeten, maar nu voelde het anders ik keek om me heen en zag het meisje liggen die ik net in de zaal een briefje had gegeven. Ik had haar nog gezegd dat ze weg moest gaan! Waarom is ze gebleven? Ik zag hoe ze wakker schrok, ik keek haar aan in haar groene ogen en ze keek terug. Ik zag een blik van verbazing in haar ogen. Ik wist dat ze zich niks herinnerde, toch begon ik tegen haar te schreeuwen. "Ik had gezegd dat je weg moest gaan!". Het meisje bleef me verbaasd aankijken. Ik bleef tegen haar schreeuwen want zei was degene die me dit aan had gedaan. Ik had alle recht om boos op haar te zijn dacht ik bij me zelf. "Ik had gezegd dat je weg moest gaan!". Schreeuwde ik.
Ik bleef schreeuwen tot er een pijnscheut door mijn hele lichaam schoot. Ik begon te schreeuwen van de pijn, het zweet stond op mijn voorhoofd en de tranen rolde van mijn wangen. Ik kon het meisje niet maar aankijken. Ik wist dat ze zich niks kon herinneren en dat ze alles onder invloed van de witjassen had gedaan maar toch, ik had haar gewaarschuwd! Pijnscheuten bleven door mijn hele lichaam stoten. "Alsjeblieft ik doe alles wat jullie willen!" schreeuwde ik. Ik wist dat ze me konden horen en zien. Ik had al veel vaker in deze kamer gezeten. Ze wisten dat ik niet gek was en dat ik hier helemaal niet hoorde, toch lieten ze mijn ouders geloven van wel. Ze waren helemaal niet uit om ons beter te maken, we waren er om ons te trainen. Mij krijgen ze niet gek had ik steeds blijven zeggen, maar deze methode had ik nog nooit gezien. Ze deden me pijn om hun doel te bereiken, dat was ik wel gewend maar op deze manier had ik nog nooit meegemaakt.
