As I woke up, I can already see the sun smiling at me across my window.
"Today is another day. Another blessing." I thought to myself.
Tumayo na ako at dumiretso sa aking banyo sa aking kwarto and did my daily routine.
After that, lumabas na ako sa aking kwarto at pumunta sa kusina. Nag luto ako ng aking agahan at pagkayari ay kumain na ako. Pagkayari'y niligpit ko na din ang aking pinag kainan.
It's Sunday today. At nakasanayan ko na ang pag simba lagi tuwing linggo. Kaya naman ay pumasok muli ako sa aking kwarto at saka nag suot ng isang denim fit and flare dress galing sa isang sikat na clothing shop. Pinartneran ko naman ito ng isang pares ng sandals. Inayos ko naman ang aking mga gamit at pagkayari ay nilagay ko ito sa isang shoulder bag.
Bago ako lumabas ng kwarto ay pinasadahan ko naman ng tingin ang aking sarili sa harap ng salamin at sinuklay ko ang aking nakalugay na buhok gamit ang aking mga daliri sa kamay.
When I'm sure that everything is fine and settled ay lumabas na ako mismo sa aking condo unit at dumiretso sa elevator pababa sa ground floor kung saan naka-park ang kotse na ibinigay sa akin ng aking mga magulang bago sila tumungo sa America para sa aming kompanya.
Yes. They chose to be away from me for the sake of our company. But I understand naman eh. Like all the other parents say that are OFWs ay para ito sa kinabukasan namin. Na hindi lang ang mga naiiwan dito ang nahihirapan at nag titiis kung 'di ay sila rin.
I know that naman eh. All of those reasons are valid naman talaga. People just need to understand. Sila naman din ang mag bebenefit.
But my life might get any happier kung may kapatid lang ako. Minsan ko na din itong nasabi kay mommy. But what she replied to me is just a smile. With a bit of disappointment.
Back then, akala ko ay matutupad ang kagustuhan ko. But as I grow up, naintindihan ko ng kahit paunti-unti ang dahilan kung bakit hindi nila ako mabigyan ng kapatid. And there are a lot of reasons that has been in my mind. Like, they're too busy for that. And many more.
Tumigil ang elevator sa isang floor kaya bumukas ang pintuan nito. Tumambad sa akin ang isang matangkad at matipunong lalaki. He looks so damn fine! That perfect jawline, those thick eyebrows, well-pointed nose, that reddish lips. Parang nang aakit.
He's like a work of art. His face looked like God sculpted himself.
I watched him get inside the elevator and stand right next to me.
But what's this? This feeling that I never felt before? The feeling of my chest pounding like my heart wants to get out of its cage 'cause it's been jailed for a long time?
I can't breath. I feel suffocated. I think that there's no enough space in here kahit na kaming dalawa lang naman ng lalaking katabi ko ang narito.
But I came back to my senses, and the feeling that I felt started to fade away when the door of the elevator finally opened again. Then I realized that I was staring at him from the moment that I saw him. Kung 'di lang dahil sa isang middle-aged woman na may kasamang batang lalaking papasok ng elevator ay hindi ko siya matitigilan ng pag titig! Did he noticed? Nakakahiya!
Feeling ko ay halos natunaw ko na siya sa aking pag titig. And by now, maybe he thinks that I'm creepy.
Too much for this day.
Habang hinihintay ko na tuluyan ng makababa ang elevator sa ground floor ay nanahimik na lamang ako. I thought about positive things hanggang sa napunta na ang isip ko sa nalalapit na gawaan ng thesis namin. Why is it taking so long?
