Neverland - Η Χώρα Του Ποτέ

Τέλος

"Peter" είπε με το πιο σοβαρό και γεμάτο ανησυχία βλέμμα της, μόλις τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του.

Εκείνος ήξερε πως όλα τελείωσαν, πως τελικά ήρθε εκείνη η στιγμή. Ήταν η πρώτη φορά που ανησυχούσε πραγματικά.

"Ναι, Wendy" είπε ψύχραιμα. Άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Δεν έκανε την κίνηση να κουνηθεί, η απόσταση ήταν πιο υγιής.

"Η Χώρα του Ποτέ είναι ένα υπέροχο μέρος και το αγαπώ όσο αγαπώ και εσένα. Εδώ δεν θα χρειαστεί να κάνουμε οτι κάνουν οι μεγάλοι και ούτε να έχουμε ευθύνες, που δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε...(παύση).. Αυτό στην αρχή ήταν κάτι που ήθελα, κάτι που έκανε εσένα ευτυχισμένο και αυτό με την σειρά του έκανε και εμένα ευτυχισμένη, όμως ο χρόνος περνάει.." είπε και εκείνος την διέκοψε

"Είμαστε στην Χώρα του Ποτέ, Wendy. Εδώ δεν υπάρχει κάτι σαν τον χρόνο, αυτός είναι και ο λόγος που είμαστε στην ίδια ηλικία από την στιγμή που πρώτο βρεθήκαμε εδώ." είπε ψυχρά

"Ξέρεις πως δεν εννοούσα αυτό ακριβώς. Θέλω να μεγαλώσω, να κάνω παιδιά, να γεράσω και κάποια στιγμή να πεθάνω. Για αυτό είμαστε προορισμένοι, να γεννηθούμε, να ζήσουμε την ζωή μας όπως εμείς επιθυμούμε και τελικά να πεθάνουμε. Ξέρω πόσο αγαπάς την Χώρα του Ποτέ, οπότε δεν θα σε βάλω στην διαδικασία να διαλέξεις ανάμεσα σε εμένα και την χώρα σου..." την διέκοψε λέγοντας

"Εσύ θα είσαι πάντα η πρώτη μου επιλογή." είπε

Η Wendy είδε στο πρόσωπο του τον διχασμό που προσπαθούσε να κρύψει. Έτσι πήγε κοντά του και του είπε..

" Η αγάπη σου για εμένα είναι εξίσου ίδια με την αγάπη που νιώθεις για τούτη τη χώρα και για τα Χαμένα Παιδιά. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν σου ζήτησα τίποτα. Σε χρειάζονται.." την διέκοψε πάλι.

Ήταν κάτι που δεν της άρεσε, όμως με αυτόν τον τρόπο οι ομιλίες τους γίνονται πιο ζωντανές.

"Και εσύ με χρειάζεσαι Wendy" είπε και της χάιδεψε το μάγουλο.

"Είναι μόνο κάτι μικρά παιδιά, Peter, δεν ξέρουν απολύτως τίποτα. Εάν δεν ήσουν εσύ να τους προσέχεις τώρα θα ήταν ναύτες στο καράβι του Hook, και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Άλλωστε εγώ μπορώ και μόνη μου να τα βγάλω πέρα. Έχω νικήσει τον Hook ολομόναχη, η καινούργια ζωή στην γη θα είναι παιχνιδάκι." είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο κάτω μέρος του προσώπου της.

Την ίδια στιγμή όμως τα δάκρυα που κρατούσε εδώ και ώρα άρχισαν να πέφτουν. Ήξερε πως ο Peter αντικρίζοντας τα δάκρυα της θα έπαιρνε την λάθος απόφαση, δηλαδή να την ακολουθήσει. Έτσι τον φίλησε στο μάγουλο και έφυγε.

Το φιλί είχε κάτι μαγικό. Οποίος το γευόταν, θα έπεφτε σε έναν βαθύ ύπνο μέχρι την επόμενη μέρα όπου θα ξυπνούσε αλλά κάθε ανάμνηση του δότη θα χανόταν. Η μικρή νεράιδα βοήθησε σε αυτό.

"Αντίο Peter. " ψιθύρισε καθώς έκλεινε την πόρτα αφήνοντας τον έρωτα της ζωής της ξαπλωμένο στο πάτωμα του πολυαγαπημένου της σπιτιού - δέντρου.

...

"TinkerBell" είπε περιμένοντας να εμφανιστεί η μικροσκοπική νεράιδα.

"Εδώ είμαι" είπε ρίχνοντας λίγη από την δική της χρυσόσκονη πάνω στην Wendy. "Πρέπει να βιαστούμε αλλιώς ο Capten Hook θα μας δει" συνέχισε.

"Οδήγησε με τότε όσο πιο γρήγορα μπορείς" είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα της.

....

Πέρασαν από την πύλη που χώριζε την Χώρα του Ποτέ με τον πραγματικό κόσμο και εκείνη ήταν η στιγμή που η Wendy κατάλαβε πως δεν υπήρχε πλέον επιστροφή.

"Πρέπει να γυρίσω πίσω τώρα" είπε και έκανε να φύγει όμως η Wendy την σταμάτησε

"Τον αγαπώ με όλη μου την ψυχή. Μπορεί να μην με θυμηθεί όταν ξυπνήσει όμως αρκεί που ξέρω πως εκείνος ένιωθε το ίδιο. Σε παρακαλώ μείνε δίπλα του, αγάπησε τον όσο τον αγαπώ και εγώ και κάνε οτιδήποτε ώστε να μην με θυμηθεί ποτέ ξανά" είπε και τα ίδια τα λόγια της ήταν δηλητήριο στην γλώσσα της.

"Τον αγαπώ περισσότερο από όσο θα μπορούσες εσύ να τον αγαπήσεις και το ξέρεις" της είπε και πέταξε ξανά πίσω για να είναι κοντά του.

Το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν χαθεί γύρισε αντικρίζοντας την Wendy να βρίσκεται εκεί κάτω και χωρίς δεύτερη σκέψη πέταξε μακριά. Τότε ένα δάκρυ κύλησε από το πρόσωπο της Wendy. Το δάκρυ προσγειώθηκε στο χέρι της και χαμογέλασε. Ήταν ένα τελευταίο δώρο από την αγαπημένη της νεράιδα. Το δάκρυ είχε πάρει το σχήμα μιας σταγόνας. Αυτό ήταν κάτι που θα της θύμιζε οτιδήποτε είχε ζήσει. Το εσφιξε δυνατά στο χέρι της και άρχισε να κατευθύνεται προς την μεγάλη πόρτα του ορφανοτροφείου.

Ελπίζω να σας άρεσε ^_^