Verdrinken

Proloog

Soms lijkt het allemaal maar een vage herinnering. Alsof het een droom was. Ik ben alleen niet wakker geworden. Het ergste van dit allemaal is misschien nog dat ik niets anders had gedaan. Dat ik dezelfde fouten nog een keer zou maken. Dat ik dezelfde tranen zou huilen, dezelfde keuzes zou maken, om dezelfde dingen zou lachen, dezelfde dingen zou denken. En dat allemaal terwijl mijn hele leven op mij instortte. Alsof de grond onder mij weg viel. Ik had er geen grip meer op. Ik was mezelf gewoon verloren.

Misschien kwam het wel door zijn ogen. Door de manier waarop hij naar mij keek maar toch ook door mij heen keek. Die twinkel van geluk in zijn ogen kan ik mij  nog steeds herinneren. De manier waarop zijn ogen leven uitstraalde. Hoe ze groen waren als het gras dat nog groener was aan de andere kant. De kant waar ik wou zijn. Maar misschien was het ook de manier waarop er verdriet in schuilde. Het willen van iets beters. Iets waar ik mij in herkende. Wilt iedereen uiteindelijk niet iets beters? Iets wat hij of zij niet hebben kan? Wat buiten je bereik ligt. Hij. Hij lag buiten mijn bereik maar ik was te jong en te naief om dat te beseffen. 

Misschien was dat ook wel de boosdoener. Naief zijn. Het niet weten wat het beste voor je is. Je in situaties gooien waar je helemaal niet hoort te zijn. Jezelf veranderen voor het onbereikbare. Van te voren kan je nooit weten welke fouten je maakt. Pas achteraf komt de klap. Komt de klap dat je het niet meer terug kan draaien. Dat er geen enkele mogelijkheid meer is om jezelf te kunnen redden. Dan is er niets meer. Dan is het leeg. Dan heeft niets meer een betekenis. 

Het ergste nog is, het gebroken hart waar je dan mee achter blijft. Ze zeggen dat tijd heelt. Dat je je best moet doen om de gebroken stukjes op te rapen maar dat is alles behalve waar. Vooral als je geen tijd meer hebt. Ik had geen tijd meer. Mijn tijd was om. Er was niets meer wat ik kon doen. Niets meer wat mijn familie kon doen. Ik weet dat mijn keuzes niet alleen mezelf pijn hebben gedaan. Ook mijn familie heeft er onder geleden. Ze treuren waarschijnlijk nog steeds. Net zoals ik dat doe. 

Soms.....soms dan voelde het een beetje als verdrinken. Alsof ik niet meer kon adem halen terwijl iedereen om mij heen dat wel nog kon doen. Geisoleerd. Geheel. Het voelde alsof ik steeds verder zakte en alsof mijn longen zich met steeds meer water vulde. Het hart kan maar zoveel aan en wanneer de emmer eenmaal over loopt dan is het klaar. Soms moet je je verlies nemen en dat is precies wat ik heb gedaan. 

Spijt heb ik niet. Het leven loopt zoals het leven loopt. Het bestaat niet uit rozenkleur en maneschijn. Het leven begint niet met 'er was eens' en eindigt niet met 'ze leven nog lang en gelukkig'. Ging het maar als het sprookje wat er nu wordt verteld. Het sprookje wat ik heb gehoord over mij. Over mijn keuzes, mijn stommiteiten. Over hoe ik verliefd werd. Over hoe ik even geloofde in lang en gelukkig, even geloofde in de rozengeur en maneschijn. Maar mijn leven was niet zoals dat sprookje. Is het nooit geweest. Mijn leven was als verdrinken en hij duwde mij onder.

Dit is dan uiteindelijk mijn poging om een boek te schrijven. Ik hoop natuurlijk dat jullie er van genieten. Ik hoop ook dat ik mijn hoofdstukken lang genoeg weet te schrijven om het een echt boek te kunnen noemen maar ik kan alvast beloven dat ik geen zinloze dingen zal schrijven voor de opvulling. Ik hoop ook dat ik snel genoeg zal updaten en de lezers die ik misschien krijg niet te lang laat wachten. 

Dit hoofdstuk is opgedragen aan moustachemonkey voor het maken van de geweldige cover! Kijk ook eens op haar account zij heeft ook geweldige verhalen!

Groetjes van mij :)