No Guns, No Entry

Chapter 1:

"Putangina!? Anong ingay yan?" pangbubunganga ng nanay ko. Gabing-gabi na oh. Hanep eh. May nabasag kasing tasa yung kapatid ko. At dahil mahal ko siya ako nalang ang nagsalita.

"May nabasag lang po," sagot ko.

"Eh wala ka palang kwentang bata ka. Minsan ka na nga lang umuwi nangbabasag ka pa ng gamit dito! Wala ka ngang nagagawang iba eh. Di ka marunong pirmi dito sa bahay. Layas ka ng lay--" di ko na siya pinatapos.

"TAMA NA!" sigaw ko kay Mama.

"ANO?! At ngayon sumasagot sagot ka na?! Wala kang utang na loob!" at akmang sasampalin niya ako ng pigilan siya ng kapatid ko.

"Mama tama na po!" umiiyak na siya habang hawak-hawak ang laylayan ng damit ni Mama.

Habang nakatingin si Mama sa kapatid ko na umiiyak ay lumayo na ako. Di ko kaya ang ganun na drama. Ayokong magmukhang mahina sa harap nila. Not now. Not ever.

Sinara ko yung pinto ng kwarto ko at nahiga sa kama. Nanghihina ako sa mga nangyayari. Di naman ganito kagulo ang buhay ko dati ah. In fact, malayo to sa buhay ko dati. Masaya kaming pamilya, buo at tahimik. Di tulad ngayon na maingay, nagkakagulo at watak-watak.

Simula nung sumakabilang buhay si Papa dahil sa mga bwisit na walang pusong maton na yun eh nag-iba na si Mama. Naging mabunganga na siya at mainitin ang ulo. Kahit kaming mga anak niya ay napagbubuntungan niya ng galit niya. Nakakabagot na din minsan si Mama. Pero naiintindihan ko kung bakit siya ganun. Self-defense niya nalang yun para sa sarili niya. Mahirap din ang mawalan ng asawa, ang mawalan ng mahal sa buhay.

It has been two years since my father died. Mahirap samin ang pagkawala ni Papa. Inaasahan na namin na maaga siyang mawawala dahil sa trabaho niya. Pero di namin inaasahan na sa ganung dahilan siya mamamatay. Sa harap pa mismo ng sarili niyang pamilya. Mga walang puso ang mga hayup na yon.

At kahit sila ang dahilan ng pagkawala ni Papa ay di ko mapagkakaila na sila din ang dahilan kung bakit kami nabubuhay pa ngayon. Sila ang nagbibigay samin ng panggastos. Sila ang tumutustos sa pag-aaral ko at ng kapatid ko. Sila ang nagpapakain sa'min. At ang kapalit? Ako. Ang kapalit ng lahat ng kabutihang iyon ay ang buhay ko. Magtatrabaho ako sa kanila at sila na ang bahala sa lahat ng kailangan ng pamilya ko. Mahirap man dahil galit pa ang nararamdaman ko sa kanila ay wala akong magagawa. Dahil kaligtasan ng pamilya ko ang malalagay sa kapahamakan. I need to sacrifice myself in order to keep my family safe.

Masakit sa'kin bilang anak na pagsabihan ng mga ganoong salita lalo na kung galing iyon sa sarili mong magulang. Alam kong hindi niya alam kung anong pinagdadaanan ko pero ako, alam ko kung anong pinagdadaanan niya. Dahil ako ang may mas alam ako nalang ang mag-aadjust.

Nakabalik lang sa tamang wisyo ang utak ko nang may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

"Ate?"

"Oh?"

"Can I sleep with you?"

Bumangon ako sa kama at pinagbuksan ang kapatid ko ng pinto. Pagkabukas ko ng pinto ay sinalubong ako ng kapatid ko ng yakap. I hugged her back. Minsan nalang kasi ako makauwi eh. Then I heard her sobbed.

"Sssh. Don't cry. Ate's here," pagpapatahan ko sa kanya.

"Ate wag mo na akong iwan. Di naman ako naaalagaan ni Mama ng maayos eh."

"Ssssh. Alam mo naman ang sitwasyon natin di ba? Don't judge her. She's still our mom." Pangangaral ko sa kanya. Even if that was true she shouldn't say that. We still need to respect her. And as the eldest child here, ako dapat ang nagpapaliwanag sa kapatid ko ng mga bagay-bagay.

Kinarga ko na si Ainxess, dahil narin ata sa pagod ay nakatulog na siya agad habang karga ko. Inihele ko muna siya ng kaunti at pinahiga na sa kama.

I kissed her in her forhead.

"Sleep tight, my dear. I'll be back tomorrow early in the morning."

As if on cue my phone buzzed.

[River Bank. 8:00 pm sharp. Bring your thing.]

I drove my motor bike to the said place. Like what the fuck is wrong with them? I was just God knows how many minutes I just got home. And now I'm on my next mission? Nice. They're so... Ugh! Do they know what the word "tired" or "rest" means? Or is it at least on their vocabulary?

After 15 minutes of driving, I finally arrived at River Bank. It's so gloomy here.

I got my phone from my pocket and texted my boss.

[I'm here.]

As if on cue, a man in a leather jacket showed up. He has a suit case with him.

"Do you have it?" I asked directly.
"Oh Kya, you know that's not that easy," he replied. I know I saw that motherfucking smirk on his face.
"Stop smirking. You look like a dog."
"What a sassy mouth you have there."

And he walked towards me. Sa bawat hakbang niya palapit, humahakbang din ako palayo.

"Lumayo ka sa 'kin," banta ko sa kanya.
"Bakit? Are you still inlove with me? Are you?"
"Dream on, douche! I never said I was at least infatuated with you. Fuck! I rather kill myself."
"Denying it aye?"

I just looked at him with grimace. And get the fucking case from him.

"I'll be going now. I don't have that much time to spare, especially with a guy like you." And I winked at him.

"Wait!" He said with desperation. I faced him again but in a distance now. I saw a hint of sadness in his face.

"What is it now?" I asked without a hint of interest in my face.
"Can we talk?"
"We have nothing to talk about. Just let me be."
"I can't! I want you back!" He started to shout.
"You blew your chance."

Di ko kailangan ng problema sa buhay ko. Di ko siya kailangan. Ang kailangan ko ay makauwi na agad dahil umaga na at di pwedeng magising ang kapatid ko na wala ako.

I hopped on my bike and drove home.

---Hi pasensya na ngayon lang nag-update. Hihi. Busy kasi akes. Pasensya po. Enjoy! :)