Medcezir 3. Sezon (Devam)

87. Bölüm

Aşkım, bir tanem, sevgilim, her şeyim... Tam 9 yıl oldu sen gideli. Bu hayatta başıma gelen en güzel, en eğlenceli, en tatlı, en mükemmel şeydin sen. Sen benim yaşam destek ünitemdin, beni hayata bağlayan şeydin. Öyle zor anımda geldin ki yanıma; bana her şeyi unutturdun. Neden bıraktın beni aşkım? Neden oğlumuzla baş başa bıraktın beni? 😞

Annem, babam, Beren... Sizleri çok sevdiğimi unutmayın. Beni anlamadınız hep... Ama olsun, hep mutlu olun. Üzmeyin birbirinizi, minik İzzet'e iyi bakın. Arsel'i de unutmayın. Eksikliğimi hissetmesin, özlemesin beni...

Üşüyorum; hüzün şarkıları söyleyen bir sonbaharın zemheriye dönüşmesinin verdiği, fani bir üşüme hissi değil bu. Ellerim buz kesmiş olmasına rağmen ıssız bir gecede yokluğuna mahkum bir ruhla seni yazarak ısınıyorum sevgilim...

Yoruldum artık biliyor musun? Hayatla tek başıma savaşmaktan, hayatın yükü altında ezilmekten, her gün oğlumuza geleceğini söylemekten; seni beklemekten, her yeni güne bir "Belki"yle başlamaktan, hıçkırıklarımı sadece kendim duymaktan yoruldum... 😞

Oysaki nasıl ihtiyacım var sana aşkım, bilemezsin. Sarılsan bir annenin yavrusuna gösterdiği o şefkatle, başımı göğsüne yaslasam. Sen saçlarımı okşasan, yine öpsen beni...

Arsel'i bırakıyorum Mert ve Eylül'e... Merak etmeyin onlar iyi bakar oğluma. Dün gece onun o sapsarı saçlarının kokusunu içime çektim son kez... Masmavi gözlerinin içindeki o heyecanı son kez gördüm...

Şimdi bir odadayım. Sadece ben, altımda bir tabure ve tavana bağladım ip... Korkuyorum, ama zorundayım sevgilim... Sensizliği kaldıramıyorum artık, ağır geliyor... Kafamı geçiriyorum ipe; kalp atışlarım hızlanıyor. Son kez oğlumuzun resmine bakıyorum... Onu kucağına verdiğim anki huzuru düşünerek itiyorum altımdan tabureyi...

Nefesim kesildiğini hissediyorum, göğsüm daralıyor... Ölüyorum sevgilim. Son sözüm şu oluyor:
-Seni seviyorum...
                                                                  MİRA