Ang Huling Sayaw (One Shot)

Ang Huling Sayaw

Sabay-sabay naming pinwersang tinulak ang main entrance papasok ng school. Surprisingly, it feels weird. Maliban sa halos sira-sira na ang atmosphere sa skies dahil sa nagbabaksakang mga meteorites at nasusunog na mga buildings at puno, it also feels weird dahil ngayon ay mas nangingibabaw na ang katahimikan. It's a crowded place before, nagkalat yung mga lalaking ma-trip, nerds, outcasts, mean B's at yung mga student councils & teachers. But now it's just... a plain dark lonely place. To be honest, lagi ako naiinis sa  mala-palengkeng hall na to' sa dami at lakas ng boses ng mga naguusap pero ngayon, I don't know why... Pero namimiss ko yung ingay na iyon. It's really true that even the most annoying things in your life comes to disappear, you'll still miss it how even bad it is. Basta naging parte na ng buhay mo, hahanap-hanapin mo pag nawala.

Pagpasok namin sa school, nagform ka agad kami ng circle. Luna is teary-eyed, Primrose is trying to hide her sadness, Si Maego naman ay parang hindi lalaki sa takot na binibigay ng mukha niya, Tinalo pa siya ni Xander na bading na parang wala lang sakaniya ang mga nangyayari dahil nakangiti lang.

Napangiti ako nang tinulak ni Luna na umiiyak na si Xander.

"Anong nginingiti-ngiti mo diyan ha, bakla? Tuwang-tuwa ka pa atang mamamatay na tayong lahat." Basag na boses na sinabi ni Luna dahil sa emosyon.

Tumawa kaming pareho ni Xander.

"Sinong hindi ngingiti 'pag nakitang yang mga itsura niyo, para kayong mga tanga! Lahat ng tao sa mundo mamamatay na ngayon hindi lang naman tayo. Hindi niyo kailangang maginarte." Natatawa kong sagot.

Tinitigan ako ng masama ni Primrose, it took me a while to get it. Ayaw niyang tinatawag siyang Tanga.

"Puta, ano na ba? Pupunta pa ba tayo ng Event Room o uwi na lang tayo?" Maego said very uncomfortably. Nanginginig ang gago, ngayon ko lang nakita to' ng ganito kung hindi pa matatapos ang mundo e.

"Well... pfftt.... Let's first check our designated things..." Nilabas ko ang nakatokang Bluetooth speaker sa'kin. "I have mine."

Sabay-sabay nilang itinaas ang mga gamit na naka plano nilang dalhin.

"Alright, let's go!"

Nagsimula kaming kumaripas ng takbo. Malaki ang school kaya halos mawalan na agad kami ng hininga nang malagpasan namin ang main hallway.

Pagliko namin ay nandun ang school canteen. Napatigil ako sa pagtakbo, it gives me too much memories. Sobrang daming memories ang nangyari sa canteen na to'. Pumasok sa ilusyon ko ang itsura ng canteen nong' mga panahong maayos at normal pa ang lahat.

May mga estudyanteng naglalakad at nakaupo habang kumakain, yung mga masasasayang nakangiting lunch ladies na nagbibigay sa mga students ng gusto naming pagkain... at kaming limang nakaupo sa isang lamesa habang nagtatawanan. I smiled. Pinunasan ko ang tumulong luha sa pisngi ako. Ugh, I can't.

"Ariana!" Sigaw ni Primrose sa pangalan ko na nasa hagdanan na. Di ko napansin na naiwan na pala nila ako.

Tinignan kong muli ang canteen pero wala na. Wala na yung mga tao, it turns into a dark lonely place again.

Hinayaan ko munang magstay ang tingin ko sa canteen  before I run through the stairs, hinintay ako ni Primrose bago ulit siya nagsimulang tumakbo. Hinawakan niya ang kamay ko.

"I miss it too..." she smiled at me, a sweet one. "But we need to accept the idea of ending."

I smiled back. We run together through the number of stairs habang nangunguna sila Luna sa pagtakbo. Nasa pinakataas kasi ang event room which is in the 5th floor.

Nang makarating kami sa second floor ay biglang nagsalita sa Primrose.

"Guys, May kukunin lang ako sa faculty room! Mauna na kayo!"