2 Soorten, 1 Ziel (Kort Verhaal)

2 soorten, 1 ziel

Een kraai maakte zijn scherp herkenbaar geluid boven mijn hoofd. Ik keek omhoog en zag hem vervolgens het dal in vliegen. Vogels waren vrij, dacht ik. Ik wil ook kunnen vliegen.

Het was muisstil, het enige wat ik hoorde waren de slagen van mijn benen tegen de rost waar ik op zat. Ik kon over het hele bos kijken.

Plots hoorde ik enkele takjes achter me breken met een gesmoord gemompel als gevolg. Snel draaide ik me om. Ik verwachte een hert te zien of een wolf of een beer, misschien een olifant. Maar ik zag niks. Ik was er nochtans zeker van dat ik iets hoorde. Opnieuw enkele takjes die braken, het kwam van achter die dikke boom.

Langzaam stond ik op, de stam scherp in de gaten houdend. Nieuwsgierig kwam ik elke stap dichter. Mijn hand raakte de schors aan. Ik vulde mijn longen en keek vervolgens achter de boom.

Een jongen met grote, blauwe ogen keek me aan. Zijn ogen waren groot, heel groot, angstig. Een pluk zwart haar hing voor zijn linker oog. Ik schatte dat hij rond de 7 jaar was, even oud als mij. Hij glimlachte, maar zijn ogen stonden vol vrees.

'Hallo, ik ben Nina', zei ik met mijn grootste glimlach.

'Ik ben Gaudent', zei hij. Zijn stem klonk heel hoffelijk en zeer verslavend. Het was een zacht en warm geluid. 'Wat doe je hier?' vroeg hij.

'Ik kom hier altijd, dit is mijn plekje. Wat doe jij hier?' vroeg ik iets te nieuwsgierig.

'Ik ben weggelopen, maar vraag er niet over, ik heb al problemen genoeg', hij sloeg zijn ogen neer.

'Jouw oren zijn raar,'

'Mijn oren?' Hij raakte zijn oren aan en keek dan naar die van mij, 'Jouw oren zijn raar',

'Echt niet, je bent net elf, ze zijn zo puntig',

Hij begon hysterisch te lachen, maar wat was er zo grappig? 'Misschien omdat ik een elf ben, gekkie?'

'Een elf?' vroeg ik verbaasd.

'Ja, wacht eens even, jij bent een mens? Of niet soms?'

'Ja? Wat is daar zo raar aan dan?'

'Het rare is dat ze niet bestaan! Maar geen zorgen, je geheim is veilig bij mij',

Geheim? Ben ik een geheim? Was hij dan ook een geheim? Mocht ik met niemand over hem praten?

'Wil je tikkertje spelen in het bos?' vroeg hij om de stilte te verbreken.

Ik knikte, nog steeds verward en niet wetend wat me zou overkomen.

7 jaar later

Ik ging, zoals dagelijks, naar het bos. Toen ik bij ons plekje kwam, waar we elkaar 7 jaar eerder hadden ontmoet, zag ik dat Gaudent al op me stond te wachten.

'Hey, Nina! Wat zie je er weer beeldig uit, voor een mens toch', zei hij met een knipoog.

Ik wist wat hij bedoelde. Gaudent was beeldig, een god zou je denken, maar blijkbaar zijn alle elfen zo. Het doet mijn zelfvertrouwen niet goed om te weten dat ik waarschijnlijk het lelijkste ben dat hij vandaag heeft gezien.

'Bedankt',

'Ik ben blij dat je mijn dag weer eens komt opbeuren, Sequit was boos omdat ik altijd weg was. Maar jij bent het totaal waard om weg te lopen',

'Daar voel ik me schuldig over, dat je altijd ruzie hebt. Is het niet beter als ik je vergeet? Elfen horen geen meensen te kennen en ook niet andersom,'

'Schuldig? Nina toch, jij bent het beste wat me is overkomen. Alle elfen zijn zo vol van zichzelf, want ze zijn zo mooi en slim, maar een beetje bescheidenheid siert. Daarom ben jij mijn beste vriendin,'

'Je vindt me leuk, omdat ik mezelf lelijk vind?'

'Nee, ik vind je leuk, omdat je zo mooi bent en het zelf niet eens beseft',

Ik keek hem aan, verward door zijn woorden, vond hij mij mooi?

'Ja, het mooiste meisje dat ik in heel mijn leven heb gezien. Zelfs nog mooier dan al die elfen', zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen.

Zijn grote, blauwe ogen keken me doordringend aan. Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl onze hoofden naar elkaar toe bogen. Onze lippen raakten elkaar aan. Ik verlangde zo lang naar deze eerste kus. Ik zag het vuurwerk, waar Gaudent het soms over had als elfen de ware kusten.

Hij verbrak de kus. 'Daarom dat ik ook van je houd, ik hoop dat je dat niet erg vindt',

'Laat me niet lachen', zei ik verstompt van alles wat er net was gebeurt.

6 jaar later

'Lieverd, ik moet je iets zeggen,' Gaudent sprak met serieuze stem, iets wat hij niet vaak deed.

'Wat is er?'

'Elfen moeten als ze 21 zijn, 20 jaar krijgstplicht doen in het leger. Ik ga je 20 jaar niet zien',

'20 jaar?! Ben je gek? Je wordt morgen 21',

'Lieverd wacht, dat is nog niet alles',

'Niet alles? Dus je hebt nog meer voor me verzwegen?'

'Elfen stoppen met ouder worden als ze 21 zijn',

Ik keek hem lang aan, was hij serieus? De stilte was ondragelijk, maar ik kreeg geen woord uit mijn mond.

'Schat, zeg iets',

'Je bent morgen weg, ik zie je over 20 jaar terug en dan ben ik 40 en jij nog altijd 21? Wat wil je dat ik zeg?'

'Ik snap dat je boos bent, maar ik kan er niks aan doen',

'Ik hoop maar dat je er niks aan kan doen', Ik stond op, wilde weggaan, maar hij nam me vast bij mijn hand.

'Lieverd,' er kwamen tranen in zijn ogen, 'je moet doorgaan met je leven, wacht niet op mij, maar kom over precies 20 jaar wel terug naar hier, dan ben ik hier ook',

Zonder iets te zeggen rukte ik me los en liep weg, hij kwam me niet achterna.

20 jaar later

Ik twijfelde om terug te gaan. Ondertussen was ik al getrouwd en had ik kinderen, maar er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht. Het mocht dan wel beschouwd worden als een tieneravontuur, hij was wel heel mijn jeugd. Een heel speciale wonderbaarlijke jeugd. Soms dacht ik dat heel mijk jeugd een verbeelding was.

Toen ik het veldje voor het dal naderde zag ik dat het helemaal overgenomen was door de natuur, omdat er 20 jaar niemand was geweest.

Gaudent stond daar, nog precies zoals ik me hem herinnerde, geen haar verandert. En ik, ik was 20 jaar verouderd, er waren rimpels in mijn gezicht en grijze haren begonnen mijn kapsel over te nemen.

'Nina?' zei hij vragend.

'Gaudent', zei ik monotoon.

'Ik twijfelde of je zou komen, maar ik ben blij dat je er bent', ik zag dat hij geschrokken was. Natuurlijk zag ik er niet meer zo jong uit als vroeger, wat dacht hij?

'Ik ben hier om te zeggen dat je niet meer op me moet wachten', zei ik direct. Een traan maakte mijn wang vochtig. 'Ik ben gelukkig zonder jou. Ik heb een man en kinderen, ik heb mijn leven opgebouwd, ik wil dat je weet dat ik niet alles ga laten vallen voor jou',

'Dat begrijp ik, hoewel ik je niet geloof. Ik zie het aan je ogen, je houdt van me, Nina,'

'Ik ben anders dan een elf, Gaudent! Menselijke gevoelens gaan over',

'Maar de mijne niet', zijn stem brak en tranen liepen over zijn gezicht.

'Gaudent, dit gaat ook niet. Ik verouder, terwijl jij de eeuwige jeugd hebt gevonden. We horen niet bij elkaar. Ik wil dat je opnieuw gelukkig wordt, zonder mij',

En met die worden stond hij op en keek me aan, 'Als dat is wat je wil', waren zijn laatste woorden en toen ging hij weg

Ik zag hem nooit meer terug. De fantasie was uit mijn leven verdwenen.